7. uşaqlıqda həmişə özünü böyük sayanların mənə verdiyi sual idi. yadımda deyil nə cavabı vermişəm, çünki səhər nə yemişəm yadımda deyil. * doğurdan e səhər nə yemişdim mən? * deyirəm axı niyə yadıma düşmür * heçnə yeməmişəm ona görə * ailəsindən uzaqda yaşayan tələbənin dramı * bu entryni göndərəndən sonra bu ulduzlar qəşəy görünəcək * bidənə də sizin üçün * bəs sizin ulduzunuz hansıdıasdfgh -*

deməli təzəlikcə bir qohum evinə getmişdik orda 5 yaşında bir uşaq var idi. dedim yəgin mən də böyümüşəm qoy özümü böyük kimi aparıb uşaqdan mən soruşum ki, atanı çox istəyirsən yoxsa ananı?. elə uyğun bir vaxt axtarırdım ki, uşaqdan soruşum bunu. nəysə hamı çay süfrəsinə oturanda qohumdan "uşağın neçə yaşı var" kimi gicdıllaq suallar soruşurdum. atası yaşını deyənnən sonra döndüm uşağa, o məhşur sualı soruşdum. uşaq "ikisini də" dedi hamı güldü. dedim yalan demə hansını çox istəyirsən? mütləq biri olmalıdı. uşaq dururmu yapışdırdı cavabı, aldı əlinə sazı görək nə dedi:
- sən hansı əlivi çox istəyirsən? papaynan mama da mənim əllərimdi, hər şeyimdi. ikisini də çox istəyirəm. necə tək əllə yaşamaq çətindisə eləcə də onların biri olmasa çox çətin olar (bu arada o hansı əlivi çox istiyirsən deyəndə içimnən sağ əl demək keçdi, anladızda yəgin) -*

blyad, ağzım açıq uşağa baxırdım, uşağın atası da qəhbə baxışı atıb gülürdü. mən "hehehagjrock tipində iyrənc təkərdə bir gülüşlə allah saxlasın" deyib söhbəti bağlamaq istiyirdim. karşokda ulduz sayan uşaq məni sındırmışdı. ağlamaq istiyirdim amma ayıbdı, axı mən böyüyəm. de nah böyüysən körpə uşaq səni millətin içində ağzıva sıçdı. hələ mən öz atama baxdım o arada "kül sənin oğul başıva" deyirdi deyəsən tam başa düşmədim -*

nəysə ki, sonda bu cümləni uşağın öz beyni ilə qurmadığını öyrəndim. atası oğraş öyrədib ki, belə de qoy qalsın içlərində. burdan ona səslənirəm "əgər bunu oxuyursansa elədiyin hərəkətin yeri yox idi, qəhğbəlik idi"