34. lap balaca olanda dayımı allah zənn edirdim. vəzifəli olduğundanmı qaynaqlanırdı və ya anam öz qardaşını ideallaşdırmışdı istər-istəməz mənə də təsir etmişdi, bilmirəm. ümumiyyətlə adam ağır kişi idi. onlara qonaq gedəndə dayım arvadı, uşaqları zad yığışardıq qonaq otağında deyib gülərdik. birdən xəbər gəlirdi ki, dayı işdən gəlir. hamı pərən-pərən olurdu. qadınlar mətbəxə qaçırdı, uşaqlar da öz otağlarına. dayı da içəri girib ağır-ağır əyilib məni alnımdan öpərdi. bir az əvvəl gülüşlərin havada uçuşduğu evdən əsər-əlamət olmazdı. hamı pıçıltınan danışırdı. dələngəvaz kişilər gəlirdi qabağında mürmücük olurdular. özü hansı evə getsə əldən-ayağdan düşürdülər ki, hər şeyin ən yaxşısı bu kişiçün olsun. belə şeylər gözümdə dayımı ilahiləşdirirdi. onu həm sevirdim, həm qorxurdum. ona görə yəgin elə allah belə olur deyə fikirləşirdim. amma illər sonra məni böyük bir xəyal qırıxlığı gözləyirdi.