1. fransız rejissoru jean eustachein 1973-cü ildə çəkdiyi filmdir. film rejissorun ilk işidir. filmin fransızca adı "la maman et la putain"dır. ilk öncə qeyd edim ki, filmə baxdığımda iki filmi xatırladım; biri philip kaufmanın "the unbearable lightness of being " filmi, digəri christophe honoré'nin "les chansons d'amour" filmi.

bu filmin hekayəsinə baxdığımızda intihara meyilli xarakterlər görürük. bunlardan bəziləri qəhrəmanın da bəhs etdiyi qadınlar və jean pierre leaud tərəfindən canladırılan( və çox güman o qadınlarla münasibəti olub) bir adam. film bir üçlüyün ətrafında ilərliyir: jean pierre leaud’nun canlandırdığı baş xarakter alexandre, son dərəcə eqoist, soyuq, 20 yaşı olan gənc, alexandredan yaşca böyük, paltar mağazası sahibi olan marie( bernadette lafont) və tibb bacısı veronika (francoise lebrun).

the mother and the whore, intihara meyilli biri tərəfindən çəkilən filmdir. anasız böyüyən uşağın çəkdiyi filmdir. jean eustache’ın lənəti də deyə bilərik, çünki filmi çəkdikdən sonra 1981-ci ildə intihar etmişdir.

bu filmdə varoluşçuluğun atası adlandırdığımız jean-paul sartre-ı bir səhnədə görürük. bir kafedə oturan xarakterlər yan masada sartre’ın var olduğundan danışırlar. təbii ki, eustache, sartre’ı birbaşa göstərmir, ancaq xarakterlərin sartre haqqında danışdıqlarını eşidirik.

filmdə ədəbiyyat, musiqi, kino, fəlsəfə- demık olar hər şeydən danışırlar. əsas da edith piaf’ın mahnıları. filmin ən gözəl səhənsi veronikanın monoloqu olur. kameranı qarşısına alaraq ən dərin arzularını açıq-açıq deyir. kamera boş-boş hərəkət edərkən danışır; yarı qapalı gözləri zaman-zaman izləyicinin davranışını müşahidə etmək üçün açılır.

amma film azca jim jarmuschun "only lovers left alive" filmini xatırlatdı həm də mənə. jim jarmusch mary shelleyin adını çəkməklə kifayətləndisə, eustache marynin romanı olan "frankenstein"dən bənzətmə apardı hətta. jim jarmusch detayına əbəs yerdən toxunmadım: jim jarmusch "broken flowers" filmini eustache'ə həsr edib.

"əgər güclü ölkələr alkoqoldan vergi almasa, bunu tez-tez edərdim"

bernasosun dediyi kimi "üzlərdən və səslərdən uzaq dura bilmərəm. ona görə kafelərdə yazıram."

"səssizcə əzab çəkən insanlara yazığım gəlir"

"dünyanı uşaqlar qurtaracaq, əsgərlər...dəlilər"

edit: bir də alexandre filmləri danışan və hərəkət edən şəkillər adlandırması ləzzət etdi mənə -*