1. rasim ocaqovun 1984cü ildә rejissorluğunu etdiyi film. ölsəm bağışla kimi, təhminə kimi burda da yarımçıq qalmış sevgidən danışılır. vә yenə fəxrəddin manafov. ümumiyyətlə, eyni aktyorla, bәstәkarla vә.s işlәyәn rejissorlar hәmişә daha çәkici gәlib. üzlər tәkrarlansa da, hәrhalda rejissor o adamları beynindә yaratdığı obrazları kimi görür. nәysә yәni qәşәng bir şey alınır. rejissorun imzasına çevrilir o üzlər bir yerdә.

filmdә sevgidәn, qürurdan, dostluqdan vә qәhbәlikdәn danışılır. digər filmlәrindә olduğu kimi burda da reallığın şillәsi adamı gicәllәndirir. adi, cüzi bir hәrәkәtdәn ya gecikmәkdәn hәyat dәyişә bilir. kәpәnәk effektinin hәyatın hәr anında vә hәr sahәsindә başımızın üstündə durub fürsət gözlәmәyi, oğraş-oğraş gülmәyi üzümüzә çırpılır. park kimi filmlәr ayrılıq sәbәbi apokalipsis olan, ya da heç apokalipsis dә demiyәk, çox ağ olar. ruhi çöküş, yenilik axtarışı, nihilizm, dәrin fәlsәfәlәr zad kimi modern incәsәnәtin poxunu çıxartdığı mövzular olan filmlәrin - götür elә *unbearable lightness of being* filmini - hamsını reallığı ilә sürüyür, ağızlarına lapatka ilә vurub "sox içivә" deyir.