15. vaxtıykən həyat fəlsəfəmdə vacib xəttə sahib olub indilərdə qoxusuna belə dayana bilmədiyim içki. nəinki vodka aylardır %30+ alkoqol dəyməyib dilimə. kimisə içən görəndə burnum qırışır, sanki qoxusunu hiss edirəm. ürəyim bulanır. bunları hiss edəcəyimi və yazacağımı heç vaxt düşünməzdim. deməli, həyatda mütləq xətt yoxdur. ya da heç vaxt dəyişməyəcəyini düşündüyünüz şeylər əslində səhvdir.

evdə düzəltmə 80%lik samaqonları 50 yaşlı day-dayla gözümüzə təpdiyimiz günləri xatırlayıram. toylarda içib park halındakı maşınların təkərlərinə qusduğumuz günlər, tələbəlik vaxtı türkiyədə gecə saat üçdə "azərbaycandan gələn var" deyə oyandırılıb yuxulu yuxulu 4-5 butulkanı səhərə bitirdiyimiz vaxtlar, gecələr içib evi tərk etdiyim vaxtlar. polşada tələbəykən polyak oğlanlarını keçdim, qızlarına ayaq uydurum bari deyib böyük stəkanlarda səhərə qədər içib yataqxananın hər səhər bir otağında göt olmuş halda oyandığım vaxtlar, məni dəlicəsinə sevən ilk və tək qızı, sarışın kürt qızını hər gecə clubdan sürüyə sürüyə evə daşıdığım vaxtlar, dostlarının mənə qafqaz kişisi deyə xitab edib "bir şey olmaz timidus daşıyar bizi" dediyi vaxtlar, otuz nəfər gecə dağ başında içib hamı göt olub üç nəfər oyaq qalıb danışılan hekayəyə kişivari ağladığımız vaxtlar, və digər itə tök xatirələr, hamısı, sanki yaşanmamış kimidirlər. o vaxtlarki ruh halımı xatırlamağa çalışıram, xarırlaya bilmirəm, vodkanın necə bir ruh halına saldığını unuduram. bəzən o vaxtlardakı kimi dəlicəsinə içmək istəyirəm, ama ürəyim bulanır. sanki bir daha heç vaxt içə bilməyəcəm kimi gəlir. ən son yeddi ay bundan əvvəl xatırlaya bilmədiyim qədər çox içib sonda dəli kimi qusub bir daha içmədiyimi xatırlayıram.

bəlkədə şüuraltı olaraq vodkanın depresiyasından qaçıram. bilmirəm. pomidoru tavada yağla qızardıb çörəyi yağa batırıb ucuz vodka içib türkü dinləyib özümüzü sanki bilərək depresiyaya soxduğumuz vaxtları xatırlayıram. sankino melanxoliyanın xoşagələn bir tərəfi var idi, və biz bunu istəyirdik. indi isə o türküləri eşidəndə belə qaçıram, dinləmirəm, depresiyaya soxurlar. bəlkə də vodka bizim bir növ ağlama metodumuz idi. və mən indi ağlayabilməyəcək qədər qorxaqam. ya da içiləcək dostlardan uzaqlaşmışam.
yeni və yad tanışlarla içilən vaxtlar, xüsusilə də aralarında yeni qızlar varsa sərxoşluğun gəldiyini hiss edib yenə də dik durmağa çalışılan, götü başı dağılmış üzü normal saxlayıb söhbətə qulaq asmağa çalışılan, içsəsin "palit eləmə gijdıllağ" dediyi anları xatırlayanda təbəssüm yaranır üzümdə. sanki bir daha heç yaşanmayacaq kimidirlər. bir daha heç kimlə o vaxtlardakı kimi səmimi ola bilməyəcəm, çünki özümə qarşı səmimi deyiləm artıq. sənimiyyətimi əngəlləyən yeniliklər var həyatımda, düşüncəmlə hərkətlərimi bir birindən fərqləndirən.

(...)


içəsim gəldi.