163. bir qaratikan kolundan fərqli olmayan həyat tərzinə gətirib-çıxaran, sosioloq və psixoloqlar barəsində danışanda acı-acı güldürən, haqqında düşünərkən gözlərinin kənarlarının aşağı dartılmağını hiss etdirməklə öz simasını yaradan vəziyyətdir, yaşam tərzidir, zaddır.
qəribə psixoloji vəziyyətləri bərabərində gətirir. yalnız adama hər şey məlumdur. yalnız adam istənilən musiqidən halidir, bədii obrazdan xəbərdardır, art-xaus filmindən agahdır. yalnız adama həyat lakonikdir: "hər şey mənasızdır".
məsələn, evəd oturursan. bir saat sonra yenə oturursan. arada intervalı dəyişirsən - bir dəqiqə sonra yenə oturursan. zatən yalnız adamçün vaxt anlayışı yoxdur ki. gecə 4-də oyanırsan, bir filmə baxırsan, "hə, nə olsun?" deyib, təzədən yatırsan. yox, bu eqonun sınması deyil, eqonun ikrah oyatmasıdır. bölüşəcək kimsə olmadıqdan sonra...
işin qəribəsi, zamanla bölüşəcək kimsə axtarmırsan. nəinki axtarmırsan, o səni tapsa rədd edərsən, hətta.
əlbəttə, arada olur ki, gözlərini qıyıb, başını azca yana əyərək gülən bir qadında həyat, nəfəs duyursan. sənə gülməmişdir, lakin səninçün gülmüşdür, sanki. amma yanına gedib hər şeyi qarışıq şəkildə danışmağa cəhd eləsən dəli hesab edər, yəqin.
bir az da vaxt keçdikdən sonra mövcud olmadığına inanmağa başlayırsan. telefona gələn zəngləri açmırsan. elə bil kiminsə səsini eşitsən səni barmağın boyda dəlikdən çəkib, başqa yerə atacaqlar. özün barədə düşünmürsən. daha elementar şeylərə ilişirsən. məsələn, soyuducunun neçə dəqiqə fasiləylə işləməyini ölçürsən. təkrar-təkrar... təkrar-təkrar... axırda bezirsən və səni bir neçə dəqiqəlik həyata bağlayan bu oyunun bitməsiylə boşluğa düşürsən. qəribədi. daha soyuducunu dinləmədiyinçün kədərlənirsən.
sonra nə olur? yaşayarıq, görərik.