66. bəlkə də sevgimi tamamilə göstərə bilmədiyim heyran olduğum insandır.

uşaqlıqda elə bilirdim atam hər şeyi bilir. yadıma gəlir heydər əliyev tvdə danışanda demişdimki ata sən ol da prezident sən ondan daha çox şey bilirsən. gülmüşdü. qayıdıb demişdiki mən olsam sən ola bilmiyəssən ona görə olmuram ki sən ol. yemişdim mən də. amma xoşbəxt idim. bacarırdı məni xoşbəxt etməyi.

şəkil çəkdirəndə başıma arxadan iki tuturdu. çox gülürdüm. yemək yeyəndə mənə tvni göstərib yeməyimdən gizlin götürüb bilə bilə palit edirdi özünü. çox gülürdüm.

evə gələndə mənə bir nizami * köhnə 500 manat verirdi həmişəki bankaya at. yığ özüvə velosiped al yekə kişisən onu da mən almıyacam ki. yığırdım mən də təbii ki. bir gün dərsdən gələndə baxdım besetkada camaat yığışıb samovarlar filan var. evə girəndə atam da qapıdan çıxırdı. anlamırdım nə baş verdiyini. məni qucaqlıyıb öpdü. nə qədər deyib gülsək də böyüdükcə belə şeylər itmişdi aramızda. niyə belə etdiyini və gözlərinin dolu olmasını anlamamışdım. mənə dedi ki,' get arxa otağa dərslərivi hazırla, bazar günü gedib velosiped alarıq sənə'.

sevincək otağıma getdim. millət, ağlaşma səsləri maraqlandırmırdı məni. xəyallar qururdum nəhlədə seymur, elvin və mən üçümüz birlikdə istəsə fəridəni də arxa tərəfə oturdub gəzəcəkdik.

velosipedi aldıq, babamın öldüyünü də anladım. çox şeyi başa düşdüm böyüdükcə. atam bəlkə də güvəndiyi, özünə dayaq bildiyi adamı itirmişdi amma oğluna güvənirdi. öz puluna velosiped ala bilən oğluna. bunu görmək istəyirdi. ona görə də oğlundan yapışdı ən pis günündə. çünki atamın da mənim kimi qardaşı bacısı yox idi.