30. bəri başdan qeyd: başlığı görməklə yaranan kəskin yazmaq istəyindən dolayı entry nokia n73-lə yazılmaqdadır. sabah editlənərək, azərbaycan dili shriftinə uyğunlaşdırılacaqdır.

həyata gecikmə anlayışını dərk etdirən şeylərdir. ələlxüsus da gənc yaşda həyata gecikmənin bir növünü yaşadığını dərk etmək qorxunc və başgicəlləndirici haldır. mənim musiqi təhsili almağım kimi.
lap uşaqlıqdan musiqiyə marağım olub. hələ uşaq ikən dayımın akkordeonunu qucağıma qoyub, sol kəməri ayağıma, sağdakı - uzun olanı isə kürəyimə keçirib, ayaqlarımı dizdən qatlayıb-açmaqla səs üçün gərəkli hava axınını təmin etmiş və bu vəziyyətdə qarşımda piano kimi duran klaviaturada "oynaq topum" mahnısını ifa etməyi öyrənmişdim. bir müddət sonra isə əlimə keçən tütəkdə həmin mahnını çala biləndə, sevinc qarışıq heyrətdən atılıb-düşmüşdüm. yeniyetmə yaşlarımda gitar çalmağı öyrəndim, amma bu mənə yetmirdi.
bu yaxınlarda piano və akkordeon eşqi məni musiqi təhsili barədə düşünməyə sövq etdi. bilirdim ki, uzunmüddətli prosedurdu, amma əmin olmaq üçün bir musiqiçi tanışa yazdım; "7 il musiqi məktəbi, 4 il kollec və 4 il ali təhsil"... yəni gecikmişdim.
əlbəttə, bundan sonra hələ 15 il yaşamağı düşünürəm, amma bu yaşdan sonra hər şeyi atıb, 15 illik təhsil yoluna çıxsam, sona çatmamış aclıqdan ölərəm, yəqin.

həyatına gecikmək bu imiş. hələ gələcəkdə bu hiss daha tez-tez bizi ziyarət edəcək. bu böyüklükdə yaradılışda kiçik bir növün fərdininin həyatındakı gecikmənin bu qədər ciddi və böyük olması qəribədir.

bir gün sonrakı edit: yuxarıdakı qeyd təmin olunmuşdur.