Bergman uşaqlıq dövründə anasına qarşı eşq deyə biləciyimiz səviyyədə sevgi bəsləmişdir. Ki bu vəziyyəti Avtobioqrafik əsəri " The Magic Lantern" də belə ifadə edir: "uşaqlıq şəkillərimə baxanda lupa ilə anamın üzünü incəliyir, çoxdan silinmiş hislərimi geri qaytarmağa çalışıram. Bəli, anamı çox istədim və bu şəkildə geniş alnının ortasından ayrılmış gur saçları, oval üzü, tünd rəng formalı qaşlarının altındakı içdən baxışı və balaca əlləriylə anam çox çəkicidir." Bu oedipus kompleksini əlbəttə ki, filmlərində
də görürük. Bergman filmlərində həmişə qadınların tərəfində durmuş, onları yüksəltmiş və ön planda tutmuşdur. kişi xarakterləri isə həmişə anaya möhtac uşaq kimi göstərilmişdir. Qəribəsi odur ki, Bergman yenə eyni adlı əsərində anası haqqında bu ifadələri yazır: "dörd yaşımdakı ürəyim ona olan bağlılıqla tükənirdi. anama aşırı bağlılığım onu narahat edirdi, həm də əsəbləşdirirdi. Çox vaxt soyuq, biganə sözlərlə məni yanından uzaqlaşdırırdı. Hirsimdən ağlayırdım."
anasına qarşı bu duyğu qarmaqarışığı "Persona" filmində tibb bacısı alma tərəfindən belə dilə gətirilirdi: "körpəvin ölümünü istədin. ölü doğan körpən olmağını istədin. Doğuş uzun və çətin oldu. günlərlə əziyyət çəkdin. sonda uşaq forsepsin köməkliyi ilə dünyaya gəldi. ağlayan uşağına dəhşətlə baxdın və mızıldandın: "dərhal ölə bilmərsən?" Amma o yaşadı. Uşaq gecə-gündüz ağladı. Amma sən ondan iyrənirdin. Qorxurdun. Axırda süd anası uşağa baxmağa başladı. Xəstə yatağını tərk edib teatra dönə biləcəkdin. amma iztirabın bitməmişdi. uşaq qəribə amma şiddətli sevgiylə anasına bağlı idi. ümidsizcə müqavimət göstərdin. çünki qarşılıq verə bilməyəcəyini bilirdin. "
Göründüyü kimi Bergman, filmlərində nə keşiş olan atasını tənqid etməkdən nə də anasına qarşı duyduğu sevgi və hirsdən bəhsdən geri durdu. O hər zaman öz dünyasını insanlara təqdimetmə cəsarətini göstərə bilmişdi.