573. hər gün metrodan çıxıb evə 15 dəqiqə piyada yeriməli oluram əslində dolmuş var evə getməyə sadəcə ‘sağlamlıqdır, hərəkət yaxşıdır’ bəhanələrinə özümü inandıraraq xərclərimi azaldıram. hər dəfə evlə metronun arasında kiçik bir binanın 1-ci mərtəbəsində pəncərənin qabağında kef ilə uzanıb tv izləyən ortayaşlı birini görürəm. yolun qarşı tərəfindən keçirəm lakın ara mehellelerde yollar çox dar olduğu üçün pəncərədən çox rahatlıqla görürük bir-birimizi. elə hər dəfə də görəndə içimnən keçirirəm ki nə xoşbəxt insandı mən bütün gün o yan bu yana amma bu adam uzanıb tv qabağında pəncərə önündə hələ bir utanmadan mənə gülür də hər dəfə keçəndə.

yenə bir gün istanbulun o iyrənc güclü yağışında metrodan evə gedirəm. bu dəfə dolmuşla gedəcəkdim yağışa görə amma çox adam var idi və 3 dolmuş ard-arda getdi. gözləməkdənsə piyada gedərəm dedim. yağışa görə biraz əsəbi idim söyə-söyə gəlirdim. bu pəncərənin qarşısından (yolun o biri tərəfindən) keçəndə yenə gördüm bizim bu məllim uzanıb ordan mənə baxıb gülür. tamam islanmışam esebiyem üzünə baxdım ama esebi şəkildə ürəyimdə söydüm ona kı, ələ salmağa dam qalmayıbmı bu halda mənə niyə gülürsən.

mən metronun saatını, hansı qapıdan minib düşəcəyimi hesablayan biriyəm. hər gün eyni yoldan istifadə edərəm, detallarına kimi. bu dəfə nədənsə o pəncərənin yanına çatanda yolun pəncərə tərəfinə keçdim. keçməz olaydım. pəncərənin həmən yanında bir yataq biraz yığılmış şəkildə yarım uzanıqlı deyək. qarşıda bir tv bura kimi hər şey normal idi ta ki yatağın yanındakı serumu (system) görənə kimi. yenə göz-gözə gəldik bu dəfə güldüm ona bütün ıçdənliyimlə güldüm, dünən ürəyimdə söydüyüm söyüşlərin əvəzinə də güldüm. sonar qarşıdakı manavdan öyrəndim. adam yataq xəstəsi imiş heç kimi yoxdur sadəcə dövlətin təmin etdiyi baxıcı var ona qulluq edən. evdən çıxa bilmədiyi üçün yatağı pəncərənin qarşısına qoyublar.

utandim! girdim yerə. indi hərgün pəncərənin qabağınan keçirəm gülümsəyərək. birdə ki artıq yağış yağanda əsəbləşib söymürəm. yağış yağanda hələ də utanıram