30. əlbəttə hər ana kimi sən də övladını çox səvirsən. nə vaxtsa xəstələnsəm, dərdim olsa, kədərli olsam həmişə yanımdaydın. sevgin haqqında heç şübhəyə düşmədim. amma mən qarşılıqını verə bilmirəm bu sevginin. ən son nə zaman ürəkdən qucaqladım səni? nə zaman gözəl sözlər söylədim? ən son nə zaman 1,5 dəqiqədən uzun danışmışıq telefonda?

mənim haqqımda nelər bilirsən məsələn? üniversitet, dostlar kimi müəyyən şeyləri soruşmuram. daha abstrakt, daha şəxsi şeyləri soruşuram. ən sevdiyim mahnı hansı məsələn, ya ən sevdiyim qrup, ən sevdiyim kitab? izləməyi ən çox istədiyim film hansıdı? yatmazdan qabaq mütləq dinlədiyim mahnının adını bilirsən? bilmirsən. səni günahlandırmıram, çünki suç məndədi. mən sənə bunlardan heç danışmadım. dinləyəcəyini bilirdim amma yenə də sənə söyləmədim.

dostlarıma baxıram, hamı anasıyla çox yaxındı. telefonda danışarkən hər şeydən danışırlar 'bugün bunu etmişəm, bu yaxşıdı, bu pisdi ve s'. mən ancaq 'yaxşıyam üniversitetdəyəm' deyib susuram. əksərən 'sən neynəmisən' deyə soruşmağım belə həvəssizdi. ana, mən səni sevmirəmmi? insan anasını sevməzmi? bəs niyə belə hiss edirəm?

onsuz da məni ən çox kədərləndirən şey də budur. balaca uşaqkən məni heç döymədin, pis davranmadın. elə etmiş olsan derim ki 'məni dövdün pis davrandın ona görə indi səni sevmirəm', amma elə də deyil. əksinə, dünyanın mərkəzinə qoydun məni həmişə. amma sənə eyni qarşılıqı verə bilməmək mənə çox narahat hiss etdirir özümü. sənə özümü borclu sayıram. artıqdan verdiyin sevgi qarşısında borcluyam və çox suçlu hiss edirəm, bu haqda necə danışsam da başa sala bilmirəm.

bilirəm sən də istəyirsin ki övladınla çox yaxın olasan, hər şeyi bölüşəsən, hamı kimi. amma üzr istəyirəm ana mən bacara bilmirəm.

edit: anama deyəmədiklərimi buraya yazmaq yüngüllətir zənn etdim amma əksinə daha da çox suçlu hiss edirəm özümü. bunu yazdığımı, belə fikirləşdiyimi bilsə, hiss edəcəklərini təxmin etməklə belə dəhşətli vicdan əzabı çekirəm.