19. yetmiş ilik ayrılıq axır ki, çatdı
sonra,
salam! rəsul övladı
məhəmməd əmin kişi!
yordum uzaq yolları, səsinlə,
sorağınla,
qırdım axır belini həsrətin,
qəmin, kişi!
məzarına baxanın kirpiyində
nəm gördüm,
ağ mərmərin üzündə qara
donlu qəm gördüm,
sənin kimi yarımaz bir qisməti
kəm gördüm,
acıdım taleyinə min bəxti
kəmin, kişi!
sağ olsun məzarını ağ
mərmərə tutanlar,
dilindəki sözləri seçib zərə
tutanlar.
qoy tarixdən utansın səni şərə
tutanlar,
yaman getdi əlindən fürsətin,
çəmin, kişi!
tanrı səni yaratdı, bir də çətin
yarada,
sən qurtuluş istədin, qanlar
axdı arada.
beşiyin bakıdadır, məzarın
ankarada,
sənin vətəndən özgə kimin
var, kimin, kişi!
nələr çəkib başımız,
dərddimizdən halıydın,
yaralı bir nəğmənin
unudulmaz xalıydın.
sən də bizim torpağın mustafa
kamalıydın,
heyif! sümbül tutmamış biçildi
zəmin, kişi!
səndən sonra gələnlər qara
yeltək əsdilər,
bizi bizdən almağa coşdular,
tələsdilər.
məğrur saraylar yapan düz
əlləri kəsdilər,
daşı düz qoyulmadı özülün,
himin, kişi!
ana öz övladını qoymaz
gözdən yana,
vətənin ölməz oğlu, gedək
azərbaycana.
millət "istiqlal!" -deyə yenidən
gəlir cana,
özün çal havasını köklənən
simin, kişi!
əzilməz xalqın kökü,
dərindədir, dərində,
zaman çəkib oturdar hər kəsi
öz yerində,
illər gəlib keçsə də sən xalqın
nəzərində
yenə həmin oğulsan, yenə də
həmin kişi!
bu böyük həqiqətə əmin ol,
əmin, kişi! şeirinin yazarı