12. seymur baycan, azərbaycan ədabıyatında peyğəmbərləşdirilmiş imajda olan yazarı, azərbaycanda həm yaş, həm də zaman baxımından öncələyi olanın, hörmət və toxunulmazlıq tabusunu da yıxaraq iynəli sözlərlə tənqit etməsi, böyük cəsarətdir doğrusu. həm də ki, azərbaycan kimi mühitdə, qapalı zehniyyətdə. çoxlarının bu tənqidə şişirdilmiş reaksiya verməsi də təbiidir. birincisi bu mövzuda incə məqamlar qaçırılmamalıdır. bəxtiyar vahabzadə azərbaycan çapında yazardır, onun ruhunun exosundan səsdir. orta məktəbdən dünya ədəbiyyatı haqqında dərsliyimiz belə yoxdur. bu şərait çərçivəsində böyüyən, heydər babacı zehniyyətin insanlarına da vahabzade və digərləri kimi yazarlar empozə edilə bilir sadəcə. bu ruhdakı nəsildən, tolstoy, dostyevski gözləmək gülünçdür biraz. çünkü hər kəsin götündə qaçan iti dişli tulamız var. bir şəkilədə yaralayır zombiləşdirir hər kəsi. dədələrimiz, nənələrimiz da bəlli qadan alım. baycan rellıqları deyir, sadəcə hirslidir, biraz dili sürüşüb, qıcığına qaçıb çoxluğun. biraz yavaşdan getməliydi. bəziləri: özü nə edib güya? kimi kilişəyə qaçır, gerçəklik payı axtarmaqdansa. pis yaxşı tənqid edir, sənin suyun axarına etdiyini, bu əksinə edib sadəcə.