181. dünən tanış olduğum beker adlı birinin ruhunda, gözlərində, hər kəlməsində hiss etdiyim şey.
metro ilə evə qayıdırdım birdən 50-55 yaşlarında saçı saqqalı ağappaq bir nəfərin ingiliscə metroda istiqamət öyrənmək istədiyini gördüm. yaxınlaşdım və məlum oldu ki, elə eyni stansiyaya gedirik. aktarma ilə 23 stansiya. yolda tanış olduq. iraqlıyam deyəndə çox təccübləndim görünüşü daha çox şimali avropalılara bənzəyirdi. yaxşı təhsilli birisi idi və çox səlis şəkildə ingiliscə danışırdı. dedi ki, 2004 cü ildə iraqdan suriyaya köçüb. iraqda müharibə vaxtı ailəsindən bəzilərini itirib, bacısı isveçdə, qardaşları omman və iordaniyadadı. özü isə müharibədən qaçıb suriyaya gedib. tam olaraq səbəbini anlamadım ama dedi ki, adının beker olmasına göre prablem yaşayıb həmişə çünki şiə adıdı (və ya buna bənzə bir şey dedi tam anlaya bilmədim və dərinə getmədim). suriyada həyatın çox-çox ucuz olduğunu və çox gözəl olduğunu danışdı. un üçün çalışıb orada və yaxşı həyatı var imiş. sonra məlum suriyadakı hadisələrdə də ailə üzvlərini itirib indi sadəcə bir oğlu var 17 yaşında. qardaşlarını və bacısını 8 ildi görmədiyini deyəndə gözləri yaşardı (u know son, this is very hard to explain that feeling)
iraqda məktəbdə ingilis dilini öyrəndiyi cavabını verəndə elə sevinclə danışdı ki, uşaqlıq illərindən. dedi ki, istanbulda oğluna ev almaq istəyir, imkanı da yaxşıdı ama yaşadığı həyat elə qorxudub ki onu bir müharibə ehtimalına belə dözə bilməyəcək qədər yorğun görünürdü. 4 aydı istanbula köçüb ama dil prableminə görə təklikdən çox əziyyət çəkdiyi elə hiss olunurdu ki, sanki içində yığılıb qalanları mənə danışmaq istəyirdi. mən ümumiətlə çox fərqli həyat tərzi yaşamış insanlarla tanış olmuşam bugünə kimi, aralarında qaçqın və küçədə yaşayanlar üstünlük təşkil edir amma ilk dəfə idi bu qədər ruhunda yalnızlıq olan insan görürdüm.