11. "xalq qəhrəmanını tanımalıdı"

"müşfiqabad - 20 yanvar" avtobusunda bütün yolu mürgüləmişdi urfan. metroya necə düşdü, qarayevə necə çatdı heç xəbəri olmadı. bu gün olanlar, zed 13, müşfiqabad - hamısı yuxu kimi gəlirdi. amma cibindəki 1200 dollar pul, hər şeyin real olduğunu xatırlatdı. metrodan çıxdı, 100 dolları 1.59 ilə dəyişdı. yaxındakı marketdən 5-6 banka red bul, saçaq pendir, 2-3 paçka nəm salfetka aldı. dükandan çıxıb evə yollandı. evin qapısını döydü. qardaşı açdı:
"hardasan ala manıs?"
"işdəydim"
"bu vaxt iş olur ala?"
"sonra uşağlarnan filan görüşdük..."
"qatır məmmədnən zadnan görüşərsən sən... əhəhə"
"həri. yola salırdım... getdilər..."
"hara?
"marsa. amma ömrümü günümü sikmə artıq suallarnan.."
"nə mars ala manıs?"

mətbəxə keçib, çaydanın altını yandırdı. bu gün baş verənləri qardaşı maarifə danışmışdı.
"koroçe belə... mən də gedəcəydim, amma alınmadı..."
urfan deyəsən peşman idi..  "...necə gedmədim ala mən.. mənə qalmışdı qayıtmaq..." deyinirdi urfan...

"zaaaaaartt....  diu diuuuu diuuuuuu..."
"qorxdum ala gijdıllaq neynirsən?" urfan qardaşına qışqırdı... "bu nədi?"
qardaşı maarif, saçaq pendirin saçaqlarından özünə bığ düzəldmişdi, başindan, qulağlarından saçaqlar sallanırdı, əcaib hal almışdı..
"dalbayobsan ki ala sən... nədi ki indi bu?."
"mən yupiterdənəm... zed 13, zed 13 danışan morfius 19-du.... ahahahhaha..." maarif gülməydən uğunurdu.
"əl çəkdə sən canın... görürsən lomkadayam..."
"niyə dərd eliyirsən e? deməli milli aeronavtika və kosmos idarəsi marsa könüllü gedəcək azərbaycanlı axtarır. gedirsən, bir də 18 ildən sonra qayıdırsan, geydirmə bir raket də düzəldiblər, ona gorə heç kim gedmək istəmir.. pulnan zadnan təmin eliyirlər. peyk zad buraxmışdılar e bizimkilər? bax onun ramontuynan zadnan məşğul olacaq göydə, yəni marsda... koroçe, 2 həftəlik kursa gedirsən.. vse.... belə.."
"gedim də mən.. ofisləri zad var? hardadı?"
"şəhərdə...kaspian plazada..."
"sabah gedim dəyim... bəlkə alındı..."
"xəstəsən ala sən? ciddisən?"
"hə sən öl..."
"uymusan ala sən.... nə işin var ala marsda? 18 il e, 18 il qayıda bilmirsən.."
"əşi əsas gedməkdi... qayıtmağa bir şey tapıb gəlmək olar..."

üstündə "milli aeronavtika və kosmos idarəsi. əsas ofis" yazılan qapını döydü.
"gəl.."
"salam.. şey... bu... marsa görə gəlmişdim..."
içəridə xeyli sayda ağ xalatlı, əllərində kolba, həkim libasında adam  urfana zillənmişdi. bir-birilərinə təəccüblə baxdılar.


bakıdan marsa qalxacaq kosmik raket çoxdan tamamlanmışdı. 10 gündən sonra ekipajı 1 nəfərdən ibarət olacaq "qızıl buta" kosmik raketi marsa yollanacaqdı. general vaqif şahlar - uçuşdan məsul 1 nömrəli şəxs, çox nigaran idi: hər şey hazırdı, amma könüllü gedəcək kimsəni tapammırdılar. heç kim gəncə avtomobil zavodunda yığılan "qızıl buta" ilə həyatını riskə atmaq istəmirdi.. idarə babat pul təklif edirdil. hətta zor gücünə bir şey eləməyə çalışdılar - mümkün deyildi - bu jiquli 07-yə bənzər raket ilə göyə uçmaq istəmirdilər... amma məcbur kimsə gedəcəkdi: ölkə prezidenti qərarını vermiş, büdcədən pul ayrılmış, media uçuşa gün sayırdı.. televiziya bar bar bağırırdı.. ans hər keçən gün "12 gün qaldı..", "11 gün qaldı..", "10 gün qaldi.." adı ilə videoçarxlar hazırlamışdı... qısaca, vəziyyət gərgin idi..
telefona zəng gəldi:
"vaqif məllim, burda bir nəfər var, belə yoxladıq elədik, içkili filan deyil,... adam razıdı... gedir"
vaqıf şahlar dik atıldı. sevincdən dili söz tutmurdu.
"adı, işi gücü nədi..?"
"poladəritmədə işləyir.. steel company'də.. urfandı adı. urfan rudik oğlu abışov..."