41. e.ə. 334-cü ildə makedoniyalı isgəndərin üsyana qalxan 250.000 nəfəri öldürməsini qozuma almadığım kimi, 1992-ci ildə ermənistan ordusunun 613 nəfəri öldürməsini də qozuma almıram. cause, i'm not a fuckin' patriot.

gözlənilən sual: "ay vicdansız, o qədər günahsız insan öldürülüb xocalıda. necə yəni qozuma deyil?!"

cavab: orda ölənlərin heç biri ilə bağlılığım olmadığı üçün, onların heç birini tanımadığım üçün, onların ölməsinə pis olmuram (ola bilmirəm). heç onsuz da siz də pis olmursunuz. az basıb-bağlayın. əgər, isgəndərin 250.000 nəfəri öldürməsinə pis olmayıb, ermənistan ordusunun 613 nəfəri öldürməsinə pis olursunuzsa, deməli, siz emosional milliyətçisiniz.

əlbəttə ki, müharibələrin olmasına, torpaq uğruna günahsız insanların öldürülməsinə qarşıyam. amma, bu o demək deyil ki, mən qətliamlarda öldürülən insanlara görə pis olmalıyam. ildə bir dəfə qətliamı yada salmaqdan ümumiyyətlə danışmıram. şəkillərə, videolara baxanda pis oluram təbii olaraq. amma bu da bir müddətlikdir. 5 dəqiqə sonra girib youtube'da gülməli videolara baxa bilirəm.

bir dəfə, qar yağanda, yolun qırağında satılan balıqların üstünü buz bağlamışdı. o mənzərəni görəndə, yadıma xocalı soyqırımı düşmüşdü. o gündən bəridir ki, vicdansız biri olduğumu düşünürəm...