7. 9-cu sinifdə oxuyanda dayım rəhmətə getmişdi və biz neçə gündür nənəmgildə qalırdıq.tut ağacından bir yelləncək asmışdılar səhər tezdən dayım qızı ilə getdik yellənməyə.bilmirəm kəndir sürtülmüşü ya mən ağır gəldim(gombul idim) havada olarkən qırıldı və mən 4 m kimi yüksəkdən arxası üstə düşdüm.ciyərlərim dəymişdi yerə, səsim çıxmırdı.zorla dayım qızına su gətirməsini istədim, gedəndə də qorxdum, arxasından çağırdım, qorxdum ki indi nəfəsim kəsilər və bu an yanımda heç kəs olmaz.ciyərlərim ağrıyırdı, nəfəs ala bilmirdim.üstündən 9 il ötüb və mən 6 il qarşılıqsız sevdiyim birinə bu etiraf edib, əvvəl ümid sonra rədd cavabı alanda elə bildim kəndir indicə sındı və mən yerə dəydim.ciyərlərimdə o ağrı vardı.nəfəsim kəsilirdi, onun da arxasınca getmə deyə səsləndim, ağrı keçənə kimi yanımda olmadı.birini uzaqdan sevmək ağrıdan başqa bir şey deyil.arxaya baxanda boşluq görməyə vadar edən birşeydi.fərqində olmadan hər şeyin yerinə onu qoyuruq, sonra da bir qarşılığı olmadığı üçün boğuluruq.ürək, beyin boş şeydi, ciyərlərindən sevir adam.tövsiyəm:birini uzaq və yaxın fərq etməz, ciyərlərinizdən yanancaq qədər sevməyin.