41. iran vətəndaşı bir dostum var, sözlükcan. bu dostumun bacısı avstraliyaya oxumağa gedib bu il. oxumaq üçün viza alabilməsi üçün hesabında pul göstərməsi lazımdı. öz hesabında o pul yoxdu, atasının hesabı iran banklarında birində olduğu üçün atasının hesabını göstərə bilmir və iran banklarındaki amerika və avropa birliyinin qoyduğu ambarqo səbəbilə hesablar arası transfer olmur. anlayacağın, pul var, amma istifadə edə bilmirlər. dövlətlərarası münasibətlər də insanlararası münasibətlər kimidi. varlının oğlu sevmədiyi və potensiyal təhlükə olaraq gördüyü bir uşağı qaralıyır, o qaqaşfasonun qorxusundan, onun gözünə girmək üçün heç kim o uşaqla danışmır. niyə-niyə o uşaq özü üçün nəsə edir. öz dövlət ərazisində və s. nükleer santral üçün pul transferi edəcəklər onsuzda edirlər olan da qara camaata olur. siyasət üzərinə düşünməyi 1984 kitabından sonra buraxdım. məsələ siyasət deyil, məsələ heç kim özü üçün diqqətəlayiq addım ata bilmir bu dünyada. necə ki, azərbaycanda biznes qura bilmirsən bax eləcə. böyüklərin xoşuna gəlmədisə bitdi.
elə bu trajikomik söhbəti eşidəndən sonra 21 dekabr 2012 haqqında ciddi-ciddi düşünməyə başladım. bu gün tez-tez ağlıma gəlib. bakıda şam, çörək və s. kimi şeylərin stoklanması gedirmiş. ümumi vəziyyətdə isə dünya dağılsa da canımız qurtarsa, deyir əksəriyyət. heç kim intihara meyilli deyil, yox. sürü psixologiyası kimidi, hamı ölsə mən də ölərəm ala heç nə olmaz, onsuzda hamı ölür də. belə dəxilsiz bir düşüncə hakimdi çox adama. heç kim ciddi olaraq düşünmür, məncə, bu haqda. inanmamağı seçirlər. 4 günlük işıq kəsilməsi söhbətindən də hamı razıdı. nəsə dəyişiklik istəyir hamı. tyler durden olub hamı aq, xaos istəyindədi. nəsə dəyişsin sadəcə, belə olmasın.
mənsə, prinsip olaraq, hərdən düşünürəm sözlük. dünya dağılsa, dörd günlük elektrik getməyindan daha yaxşıdı. falling skies, the walking dead kimi serialların, ümumilikdə zombi kinolarının dəlisiyəm hiss eləmisən, yəqin. 21 dekabra diş pastası və diş fırçası, sabun zad stoklayardım illa nəsə stoklayası olsam. niyəsini mən də bilmirəm. yəqin bir çox çörək alıb elə bir şey olmasa, təkər adı alıb bir də o qədər çörəyin israfını gözə ala bilmirəm. nə bilim. ya da elə bir şey olsa, ürək partlamasından öləcək 25%in içində görürəm özümü. təsəvvür elə, elektriklər kəsilir, dünya qaranlıq. yaşadığım məhəllə səhər dəllənəcəy, çığırış bağırış, günorta özlərinə gəlib cümə namazına gedəcək, axşam da marketə hücum çəkəcək. avtobus sırasında bir-birini əzən adamları görəndə insanlığımıza tüpürüm deyən mən o səhnə görəcək adam deyiləm. hücum çəkilməsə hər şeyin qiyməti 10qat olacaq ki, içinə tüpürümü də keçir bu artıq.insanlar-5milyard insan- dönəcək mağaraya. insan instinkləri ilə yaşıyacaqlar, sadəcə həyatda qalmağa çabalayacaqlar. mən bunu görmək istəmirəm.
evdə divanda oturacam saatlarla. özümə sığışdırammayım etiraf eləyəmmədiyim şey isə qorxduğumdu. insanları o halda görməyə qorxuram, evdə tək oturub sosial problemləri düşünərək məni dəlləndirən şeylərdən uzaq olmuyacam. heç nə önəmli deyil artıq. dünya dağılmağa üz tutur. gəl də məşğul elə beynivi, görək, necə edirsən. elektrik yox oyun da oynuyammırsan. kürəkənin villası da yoxdu ki, özümüzü ay işığına verək (bax: melancholia ). sadəcə çarəsizliyivi dərk elə və qorx. biryerdə qorxmağa da ins-cins yox. olmasa da, bu işlərin belə davam eləməsi daha çox qorxudur məni. tək çarə kimi görünən gün keçdi və 22 dekabr. hər şey eynidi. hansı birinə qorxacağımı bilmirəm. bir də bu trier stilindəki melankoliyadan qorxuram.

p.s bol-bol süd və siqaret stokluyaram yəqin.