1. çox güman ki, digər dünyanın prestijliliyi prizmasından yanaşmaq olar bu məsələyə. əslində isə, vəziyyət fərqlidir. bilindiyi kimi tarixdəki əksər müharibələr din bayrağı altında olub. dalğalanan bu bayraqlar altında cari zamanın tələblərinə uyğun olaraq hansısa perspektivlər üçün idarə olunan qoşunlar yeriyib hər zaman. sosial gərginliyi azaltmaq üçün bu cəhənnəmdə insanların ölərək daha yaxşı bir yerə getdiyi əfsanələri yaranmağa başlamışdı. bunlar təbii ki, müqəddəslik ideyaları, ilahi məcburiyyət kimi qəbul olunurdu. cənnətə birbaşa "indulgensiya" kimi görünən bu şey bir növ sosial hadisə olub əsrlər əvvəl formalaşaraq günümüzə bir başqa formada - vətən, millət, dövlət, bayraq adları altında təzahür edir. bu da təbii ki, özünün güc, enerji, ucuz işçi və tərəqqiyə doğru yönəldiyini hesab etməyi vacib sayılan çürük insan resurslarına sahib olmaq cəhdləridir. nəysə ki, çoxu razılaşmaya bilər ki, dövlətlər olmalıdır, ideologiyaya xidmət edilməlidir və bla bla bla... amma məsələ odur ki, biz hazırda yaxşı və pisin nə olduğunu analiz etməkdən qaçıb qloballaşma çuxurunda və poxlu şahmat taxtalarında böyük balıqların zövq oyunlarına əl çalırıq. dövlətlər olsun, yaxşı, amma bir binada yaşayıb ya bir-birinə kömək etməyə çalışan qonşular kimi, ya da hərənin öz zibilində boğulmağını əsas götürən bir prinsiplə işləsinlər. şəhidlik investisiyasına qayıtdıqda isə, əslində, nə şəhid olanlar, nə də şəhidin ailəsi, yaxınları, nə də bütün bu şəhidlik məsələlərini müqəddəs sayan heç bir insan nəyin nə olduğunu anlamır. ona görə ki, boş yerə ölən bir insanın ağrısı qarşı tərəfin yazığı gəlmək hisslərini oyadır, bununla da heç olmasa o öldü deyə yaxşı bir yer arzulamaq, cənnət vəd etmək kimi məsələlər ortaya çıxır. hər nəysə ki, biz boşluqları xeyrimizə doldurmağa öyrəşmişik. çünki gen gəlmiş keşmiş ən xudbin şeydir.
sifarişi verən: draft edilməyən basketbolçu