1. pafoslu danışmaq çox asandır. bayrağı hansısa yüksəkliyə sancıb, onunla da fəxr etmək də çox asandır. asan şeylər güc naminə əldə olunur. amma əziz yoldaşlarım siz bir şeyi unudursuz. acını! o acını ki, yaddaşımızda ilişib qalır və ondan dərs alırıq. öz ölmüş "şəhidləri" ilə fəxr edən insanımız keçmişdəki kimi eyni səhvləri edir. çünki siz ey biçarələr tarixi tarix kitablarından oxuyursuz. bəs quru cümlələr ilə təsvir edə bilən hadisənin içindəki hisslər hara yox oldu? hansı acımızı biz ədəbiyyatlaşdırmağa cəhd etdik? bəli, siz deyəcəksiz ki, qəhrəmanlarımıza aid kifayət qədər şeirlər var. amma əzizlərim o şeirlər bizlərin yaddaşındadırmı? samballı ədəbi bir əsər varmı, mənə islam istilası, monqol istilası və nəhayət ssri-nin hücumunu təsvir etsin. tarixi ədəbiyyatdan oxuyarlar, əziz dostum! öz acılarını unudub, onu ədəbiyyatlaşdırmayan və tirana sığınan xalq ölməyə məhkumdur. və bundan sonra rəsulzadə, nərimanov, əliyev və.s kimilər yenə yaddaşımızdan silinəcək. çünki heç biri var olacaq bir hərəkət etmədi. dövlət yaratmaq hünərdisə, öldürmək və başqaldırmaq ondan da yüksək şərəfdi. şərəf odur ki, o ölümü gözə ala-ala yaradıcı bir dağıdıcılıq edəsən. bizim belə bir başqaldırımız yoxdur. ona görə də ədəbiyyatımız yoxdur.

p.s:
elə yaşamalısan ki, öləndən sonra da ölməyəsən. həyatın məqsədi məhz budur. (c) cəlil məmmədquluzadə