1. illər əvvəl təhsil sisteminin mənə aşıladığı ən müqəddəs məfhum idi. epifaniya yaşadığın an bir şey necə aydınlığa qovuşur və bir şey necə duman kimi dağılırsa, bu anlayış da bir daha o cür müqəddəslik qazanmayacaq dərəcədə çökdü. səni tanımayan və sənin tanımadığın bir adamı, sadəcə, hansısa ümumi səbəblərdən öldürmək. müharibə pis şeydir, heç vaxt yaxşı tərəfi olmadı. insanın öz ehtiraslarının coşğusu özünü bu qədər bariz şəkildə qanlı formalarla göstərməməlidir. qəhrəman olmağa ehtiyac yoxdur, şüurlu bir şəkildə (hər bir fərdə aiddir) insanların azadlıqlarını əngəlləməyəcək qədər azad olmaq lazımdır. kimin dediyini unutmuşam, amma fikir belə idi: əlindən bir şey gəlməyənlər həmişə qəhrəman olur.