6. sade, heyecansız, aksiyonsuz sujet xetti olmasına baxmayaraq izlenesi film. mövzusu yeqin çoxumuza bellidir,izleyenler üçün ne qeder duyğu yüklü olduğu da aşikardır..
sedaqet bu filmin açar sözüdür müzakiresiz..gel gör ki bütün o duyğu qarmaşasının içinde bocalarken zehinde aniden bir şimşek çaxır ve sen eyni zamanda bir miqdar da özün üçün ağladığının ferqine varırsan. öz heyatında bele bir sedaqet misalı görmediyin ve böyük ehtimalla bu terz bir sedaqet gösterme qüdretinde de olmadığın üçün..tam burada ego müdafie sisteminin işe düşme potensialı çox yüksekdir: qarşı terefden ne gördüm ki sedaqet gösterim? haqlı müdafie ola biler elbette, feqet yaxşılıq gördüyümüz qeder sadiq qala bildikmi göresen..? yoxsa bir yanlışla bütün diger edilenleri silib atdıqmı..?
tekrar filme dönersek richard gere'nin aktyorluğu onsuz da her zaman meni tesirlendirib, amma bu filmde biraz daha ferqli, sanki kamera yoxmuş kimi, sanki küçede durub qarşı qonşunu izleyirmişem kimi bir dad aldım. ve o heyvan sevgisi hissi..bunu çoxumuz tecrübe ettik, uşaq iken eve getirilen pişik balaları, küçükler..ne bilim dovşan, xamyak-çoxumuz en az birini tecrübe etmişik. ve elbette ki qeti qaydaları olan, evinin zir zibil, mikrop içinde qalacağına inandığı ana profili -* gördüyümüz kimi bu ana tiplemesi dünyanın her yerinde eynidir, bu sevindirici haldır tebii ki -*
filmde en tesirli sehneler ise akita cinsinin mimikaları, baxışlarıdır desek yanılmış olmarıq yeqin ki. bizi duyğulanmağa sövq eden de o baxışlardır..ve bir şey de xoşuma geldi, hachinin son güne qeder esla topu getirmemesi. bu nöqtede menimle hemfikir olmaya bilersiz ama men bunu bir onur simvolu olaraq qebul etdim film boyunca. hansı ki yaşadığımız dünyada o deyerden çoxumuzda yoxdur...
çox uzatmadan heyatın lap içinden, derininden gelen, belke bizlere bezi şeyleri xatırlatmaq üçün izlenmeli olan gözel bir dramdır...