13. 13 il keçib üstündən.
srağagün idi deyəsən, bir yazıya rast gəldim məzəli səhifələrin birində. yazıb ki indi müəllimlər məzunlara bir gün bu günləri yada salıb uşaq kimi ağlayassız yalanını soxuşdurur, uşaqlar gələn son zənglərdə mütləq göruşək yalanının biri bir qəpikdən havada uçuşur, kiminsə dayısının avtobusu ilə qəbələyə getməyə hazırlaşırlar, gün barəsində qərar verə bilməyəndə deyirlər bizdə birlik zad yoxdu..
bunların birəbirini mən də yaşamışam, o zamanlar o qədər real problemlər kimi görünürdü ki. indi isə fikirləşəndə özümə inana bilmirəm, gülməyim gəlir, doğrudan da necə uşaq imişik..
yadımda yalnız kədərli şeylər qalıb son zəngdən.. sinif yoldaşlarımızdan birinin babasının şadlıq sarayı var idi, orda yığıncaq təşkil etmişdik. hamı oynayırdı filan. videoya çəkilmişdi. ordan bir səhnə yadımda qalıb, əlimi qoymuşam üzümə, gözümü harasa zilləmişəm baxıram, fikrim xəyalım özümdə deyil, bitse de gitsek havasındayam. oynaya da bilmirdim deyə həvəsim yox idi, bir kənarda oturmuşdum. müəllimələr arada gəlib yalandan oynadırdı.
sinif yoldaşlarımın bir çoxunu sonuncu buraxılış imtahanından sonra bir daha görmədim. sonuncu imtahanımız da 13 iyunda idi. o da başqa bir mövzudur. dəhşətli bir gündür. uzun illərdən sonra dərk edirsən nə qədər dəhşətli olduğunu. 11 il hər gün gördüyün insanlar bir anda həyatından yox olub gedir və demək olar ki ömrünün sonuna kimi heç vaxt onları görmürsən. yada çevrilirlər.
o gündən xatirə qalan məzun lenti bir də 1-2 şəkildir. mənə nə qədər nifrət elədiklərinin bir xatirəsi.