99. evə çatmazdan əvvəl "evə nəsə lazımdı?" deyə zəng edəcəyin biri yoxdu. əlidolu gəlirsən qapıya yaxınlaşırsan və qapını açaçaq biri olmur. içəri girirsən üzünə gülən insan övladı yox, ruhsuz cismlər və əşyaların hüznü adamı daha da boğur. evin qadını da sənsən kişisi də, yeri gələndə uşağı da yaşlısı da. qab yumaq problem deyil. qab sayı çox da deyil ki zatən. 1 stəkan, bir boşqab, bir çəngəl və bir də qaşıq bəs edir. nə gələn var nə gedən, əlavə qab nəyə lazım axı ? sonra hamama girirsən tək diş fırçası qarşılayır səni. "diş pastasını ortadan sıxma" deyəcəyin biri də yoxdu. qapını bağlamasan da olar, səhvən içəri daxil olan da yoxdu. çimərkən qapını açıb "kuxnadan suyu açmıyın" deyə qışqıracağın biri də yoxdu. telefonu kim birinci zaryatkaya taxacaq deyə sözləşdiyin biri də yoxdu təbii ki.

not: yalnızlıq söz olaraq asan səslənir amma mənəvi yükü çox ağırdı