1. " nələrisə dəyişdirmək imkanına sahib olmağına baxmayaraq heç nə etməmək.. bunun yükü çox ağırdı."
bugün baxdığım filmdə buna bənzər bir söz vardı.
elə qəribədi ki.. ifadəsiz qalırsan. qorxaqlığın, əlini daşın altına salmamağın cəzana çevrilir. qarşındakinə kömək əli uzatmamağın cəzası.
bilərək kiməsə, nəyəsə zərər vermək, bir də məcbur qalmaq. görəsən,cavabı çəkilən əzabı azaldır? hər iki halda da sənin nəyisə dəyişdirəcəyin halda qarşındakinin yaşadığı itkini dəyişdirir?

sonrasında gələn peşmançılıq. peşmançılığın da sonrasında gələn günahlandırma. günahlandırmanın da sonrasında özünə nifrət gəlir.

elə qəribə şeydi ki, heç nə başa düşmürsən. xəbərlə tanış olursan və sadəcə nəsə sancır elə bil səni.

boğaz düyünlənməsidi, ya nədi bilmirəm, öz göz yaşını elə bil udursan. tamamilə ifadəsiz, boş, heç nəyi dərk edə bilmədən sadəcə mənəvi ağrını hiss edirsən. gic olub qalırsan. .

hər gün vicdanımı ignore edirəm. eşitdiyim bütün ölüm,itki, ağrı əzab xəbərlərini adi hal kimi izləyirəm. televizor, qəzet, web-sitelardan öyrəşmişəm çünki. normal bir hadisəymiş kimi. hansı ki vicdan əzabından qaçıram. o ölümlərdən, itkilərin taleyindən sadəcə biri ilə tanış olsam, həmin o əzabdan çəkəcəm çünki. dünyada nəyinsə, hansısa hekayənin çatışmadığını dərk edəcəm.

çox cındır hissdi. nəsə etmən gərəkdiyi halda edə bilməmək. o lap cındır hissdi.