15. bayaqdan oxuyuram bura yazılan entryları. necə asanlıqla bilmədən mühakimə edə bilirik insanları. bu insan mənəm və bu məndə son 8-9 aydı yaranıb. həyatda heçnə xoşbəxt etmir məni. düzdü xoşbəxtlik anlıq olur gəlir və gedir amma o gəlib-getmələr də olmur məndə. artıq xoşbəxtliyi axtarmıram niyə bədbəxtəm sualına cavab axtarıram və ya niyə xoşbəxt ola bilmirəm. hər bu sözü işlətdikcə də iyrənirəm. bilmirəm həyatdan nə istiyirəm, oturub eləcə fikirləşirəm amma o qədər dərin fikirləşməyə də hadisələr baş vermir həyatımda. içimdə o qədər öz-özümlə danışıram ki. hərdən yolda gedəndə başlıyıram söhbət etməyə öz mənimlə. sanki qarşımda kimsə dayanıb. ayılıram ki, özümdən qeyri-ixtiyari hansısa əl-hərəkətləri falan edirəm. fikirləşirəm ki, nə olsa, if i were a boy, sən xoşbəxt ola bilərsən anlıq olsa da. tapa bilmirəm. heç bir arzum, məqsədim yoxdu. 3-4 il öncə, ən azı 1 il əvvəlimə baxanda necə xoşbəxt görürəm özümü. sonra noldu ki, belə oldum anlamış deyiləm. iş saatım 6da bitir. dünən işdən sonra 3 saat oturmuşam işdə tək. deyim nəyləsə məşğulam? yox. divara zillənib fikirləşirəm eləcə. guya özüm- özümü xoşbəxt etmək üçün piano dərslərinə yazılmışam. bu da təsir etmədi. bilmirəm artıq neyləyim. işin ən pis tərəfi də odur ki, normalda bu düşüncələrə qapılma gecələr olur amma məndə fərqi yoxdu gecə-gündüz beləyəm. bu qədər şikayətçi olmağımdan da bezirəm. daha dostlara da danışmıram(guya ki normal dostlarım var axı). sizi də bezdirirəm, bilirəm amma bu artıq vecimə də deyil. nəysə də vəziyyət belədi yəni