32. "- sevda, qəlbimdə hələ də həsrətinin alovu yanarkən, nisgilin hələ də bağrımı deşərkən sən vaqifə verə bilməzən sevda... bilməzsən deyirəm.... bilməzsən...
- bilirsən cavid, ümidlər daim bizi gələcəyə daşıyır. sanki bir səhər şehi, sanki hüzünlü nalətək hayqırır kövrək duyğular. mən vaqifə vermək məcburiyyətindəydim. bunu sən yaxşı bilirsən!
- daim yanan ürək, özündən başqa kimsəyə zərər verməz, bunu mən çox yaxşı başa düşürəm. yadındadı o səhər şehi? düzünü de, yadında? o səhər şehində buluşduq biz, o səhər şehində başını qoynuma dolayıb "cavid, sik də məni, sik də məni cavid..." dediyin günləri nə tez unutdun sevda?
- bağışla məni cavid... söyüd nə qədər boy atsa da, çinartək meyvə verməsə də, kölgəsindən yolçular yararlanar.. bunu ki, sən bilirsən... vaqif yaxşı oğlandır cavid...
- yox sevda... səni vaqifin oğlanlığı yox, atası simnar kişinin "dəri emalı zavodu", anası mehparənin "uzunbulaq" kafesidir özünə bağlayan... mənim kimi bir tikə çörəyini halal yolla qazanan, sadə cavid səni qane etməz... mən gedirəm sevda...
- getmə cavid... xahiş edirəm gözlərimə bax... orda dənizin mavisini, qağayıların o məsum "qort-qort-qortlamasını" eşidirsənsə hələ, deməli yaşamağa, sevməyə dəyər...."

"səhər şehi" serialından...