194. yazacaqlarım öz emosiyanallığına görə bir müddətdən sonra təsirini itirə bilər, ama həqiqətən danışmaq istəyirəm artıq. heç nə ciddi və real deyil. elə mənim özüm də.


duman - melankoli

--spoiler--


özledim seni harbiden
aklıma da düşüverir aniden
içince açılınca

bekledin sana gelmedim
geceleri gönlümü eğledim
uçunca uyuşunca

söyledin seni duymadım
leylaya mecnunu oynadım
sevince sevilince

anladım ki yanılmışım
öylesine yılana sarılmışım
sen ölünce gömülünce


--spoiler--

həmişə susmağı bacarmışam kiməsə nəsə deməmişəm çalışmışam öz yalnızlığımı öz içimdə saxlayım. bunu heç kəs heç kim bilməsin. qarşımda məni anlayan ən mükəmməl insan olsa belə danışmaqdan qorxmuşam çəkinmişəm, istəməmişəm heç vaxt kiməsə nəsə danışım. içimdəki hissləri ifadə edə bilməmişəm deyə həmişə əzab çəkmişəm bir növ özümü insanlara isbat edə biləməmək bacarığına sahib olmuşam. ama bəzi şeylər var ki səni sən edir, oturursan bir küncdə, bir varlığı yoxluğu olmayan yerdə başlayırsan e nə başlayırsan. problemin həllini axtararıram niyə belə olduğumun səbəbini axtarıram hər şeyim var, əlimdə istəyəcəyim hər şey var, bütün maddi, mənəvi, fiziki ehtiyaclarım da yerindədi ama çatışmayan bir şey var, xoşbəxtlik. məni uşağlığdan bu günə kimi anlayan olmayıb deyə həmişə yalnız qalmışam. durub sizə necə izah edim ki daxili dünyamı? daxili dünya yaşana bilər təsvir oluna bilməz. gör nə gündəyəm ki nə edəcəyimi də bilmirəm quşlar da bilir hara uçmaq lazımdı ama mənim heç bir məqsədim yoxdu, sadəcə həyatı yaşayıram.

yadda qalan günlərim yetəri qədərdi amma içində ən xoşbəxt olanı yoxdu
hal hazırda otağımda oturub bu entryni yazıram musiqi ilə

melanxoliyaya gəlməmişdən əvvəl hər şey mükəmməl idi həyatımda heç nəyi ciddi almırdım çox xoşbəxtcəsinə yaşayırdım. belə bir fikir keçirdi ki ağlımdan camaat bu qədər düşüncəyə görə özlərini zülmə salırlar. bax görürsüz bura kimi yazı yazmışam ama arasında marağlı və emosiyonal da olsa heç bir cümlə yoxdu. o qədər xəstəyəm ki overthinker olmuşam başa düşürsüz bu nə demədki? overthing adlanır. düşündükcə düşünürsən düşünürsən içində batırsan hər şeyin. bir söz, bir fikir haqqında o qədər düşünürsən ki beynin yanır o sözün hansı mənaya çıxdığını soruşursan axırda. bu zibildən də qurtula bilmirəm. özüm özümə intihar edirəm hər gün özüm öz içimdə öldürürəm hər şeyi hər kəsi. hərdən ağlıma elə fikirlər gəlir ki qayıdıb hardansa demək istəyirəm ki uşaq vaxtı heç nəyi bilmirdim elə bilirdim xoşbəxtəm indi böyüdüm bəzi şeyləri öyrəndim düşündüm ki öyrənəcəyim çox şey var buna görə də bədbəxtəm

bir insan mənə çox dərin bir söz demişdi hətta qızıl kimi qoruyub saxladığım notlarıma qeyd etmişdim bu sözü
ümid edirem sende hemişe indi oldugun kimi qalacaqsan
heç vaxt düşünməzdim ki bu qədər dəyişərəm mən, belə bu formaya bu hala gəlib çatacağımı düşünməmişdim

melanxoliya
mən uşaqlıqdan bu günə qədər hallüsinasiyadan əziyyət çəkirəm buna görə də məni anlayan olmayıb deyə tək olmuşam neçə illər
inandığlarıma hamı gülürdü elə bilirdilər ki yalan danışıram ama gözlə görüləcək şeylərdir, mənim gözümdə görüləcək şeylər.
mənası yoxdu ürəyimdən keçdi girdim cızma qara elədim yazdım, istiyirsiz 50 umbay verin vecimə deyil, yazmağımda da məna yoxdu, ürəyimdən gəldi yazdım, necə ki ürəyimdən ən sevdiyim insanları öz əllərimlə öldürmək keçir, nifrətdən filan yox, sırf qəlbim bunu istəyir.