695. sözlük, çox yalnızam o qədər yalnızam ki günə iki paket kompakt ligget duccat sömürürəm, amma "siqaret çəkmə" deyənim belə yoxdur. "sən də gəl" cümləsindəki "də" bağlayıcısı qədər yalnızam. çox sevirəm... ən pis tərəfi də odur ki özümə belə etiraf edə bilmirəm. elə gözəl rədd edib ki məni özümə belə "onu sevirəm" deyə bilmirəm. bir çarəsizliyin içində qıvrılıb dururam. hara gedəcəyimi bilmirəm. o qədər yalnızam ki çimərliyə hava qaralandan sonra gedirəm. çimməyə yox dənizə baxıb ligget duccatı yandırmağa. o insanların içində çarəsiz dalğalanan dəniz qədər yalnızam. klaviatura səsi və bir kitabı örtərkən səhifələrin bir-birinə dəyəndə çıxardığı səs doğmalaşıb sanki. qarşıdan sentyabr gəlir payız sentyabrda gəlir. qış... nəbilim bəlkə soyuqda istini istidə soyuğu arzulamaq kimi axmaq birşeydir bu, amma bilmirəm sanki qış gəlsə o şəhərin palçığa batmış ara məhəllələrindən keçərkən əl cibdə ayaqqabı palçığa batmış halda üstümə yağış yağarkən bəlkə özümü yalnız hiss etmərəm. çünki o gün o məhəllələrdə eynən mənim kimi minlərlə insan olacaq. o qədər danışmağa ehtiyacım var ki biri səhv düşüb zəng etsə "neçə vaxtdır zəngini gözləyirdim. hardasan ? mən bilmirəm neynirəm, elə şükür salamatçılıqdır. gecə gündüz bir boşluğun içində çobalayırıq. sən danışma bircə dəqiqə icazə ver sözümü qurtarım. indi gecədir saat birə işləyib. insanın danışmağa ehtiyacı olur üstəlik gecə on ikini keçibsə və külqabıdakı filterin sayı paketdəki ligget duccstın sayından çoxdursa. bilmirəm... arada qalmışam. bu özünü bəyənmiş, bakinec qlamur, bir poxa dərman olmayan, iki eşşəyin arpasını bölə bilməyənlərlə həyatı müzakirə edən, dünyanı müzakirə edən hədlərini aşıb sartrı müzakirə edən, meydanlara çıxa bilməsələr belə ən azından monitor arxasından həyacanlanan o həssas insanların arasında qalmışam. bircə dəqiqə də xahiş edirəm dinləmək mədəniyyətiniz olsun. yoxdur amma... bu ölkədə artıq çox şey səthi qalıb. əvvəllər fikirləşirdilər ki, yəni siyasətçilər fikirləşirdi xalq görüntüsünü hansı fikirə uyğunlaşdırsa o fikrə uyğunlaşacaq beyni. amma 68-də geyim inqilabı edən o bohemiya gənclərinin geyimlərində beyni əllərindən alınmış robotlar gəzir indi. sevgililər ahmet batman oxuyur. postmodern yazıçılar öyrədir sevməyin şəklin və plazalarında oturub fərdi inkişaf kitabı yazanlardan öyrənir gənclərimiz həyatı. halbuki həyat ayaqqabı boyayan o ağsaçlı dayının gözlərindədir. bircə dəqiqə... bəs necə dözmək olar buna. sənət feodal avropasındakı kimi glamur birşey olub. insanlarda yumor hissi o qədər paslanıb ki başqasının faciəsində yumor tapırlar o ağızların yaymağ üçün, hətta televizor adlanan güzgünün qabağında dayananda özlərinə baxıb güldüklərini bilmirlər. onlar hərşeyi sərbəst yaşamaq istəyirlər amma niyə görə bunu istəyirlər bilmirlər. onlar öz beyinlərində şəkilləndirdikləri azadlığın qulu olublar. onlar azadlığın o dözülməz rahatçılığının dadını bilmirlər, mən də bilmirəm gərçi amma illah ki var onun dadını bilən kimlərsə.çox yalnızam başa düşə bilmirəm bunları niyə danışıram amma danışmalıyam. o qədər ehtiyacım var ki heç tanımadığım birinə "sən" deyə bilməyə. sizin də birgün ehtiyacınız olar. bir gecə saat birdə evdə həzin bir musiqi dinləyərkən "kaş biri zəng edərdi danışaydım" deməyə ehtiyacınız olar birgün. çünki bu dünyada həyat pox kimidir və hərkəs yalnızdır. mən indi ligget duccatdan çəkdiyim nəfəsi gecəyə doğru üfürürəm və bilirsiniz necə ? elə bil... baxın... ətrafındakı hərkəs tərəfindən sömürülmə obyekti kimi ya da iyrənc bir laqeydliklə baxılan azərbaycan qədər yalnızam. yalnızlığın yox etmək üçün insan içinə çıxarkən eşitdiyi tək səs qorxu bağırtıları olan ilan qədər yalnızam. səhv düşdüyünüzü bilirəm amma imkan düşdükcə zəng edin biraz dərdləşək. ən səmimi dərdləşmədir heç tanımadığın biriylə dərdləşmək sən indi söndürəcəksən telefonu kimə zəng etmək istəmişdinsə ona zəng edəcəksən amma yenə də biləcəksən ki bu şəhərdə oxunmayan operator mesajı qədər yalnız bir insan siqaret çəkir" deyərəm...