132. bir bədbəxt ölkə. ömür boyu qıraq dövlətlərin oyununun bir parçası olub. tarix boyu gah o bölüb parçalayıb gah bu. amma bu bədbəxtçilik deyil. bədbəxtçilik götürək taa pompeyin vaxtından ya da lap yuxarı gedək yazonun şəkiyə gəlməsindən. bu ölkənin insanları daim öz mədəniyyətlərini qurmaq istəməyiblər və üstün başqa mədəniyyətin tulası olmağa razı olublar. təsəvvür edin e.ə 64-cü ildə bir alban çıxır atasının qabağına deyir ki "dady, mən bacarmıram burada yaşamağı, burda insanlar keçi dərisi geyinir, ayaxları yalın gəzir. despot bir padşahımız var, sarayını ancax qohumlarıyla doldurub, vilayət hakimi qızlarla kef eləyir ancax mən burda bar verə bilmirəm, ona görə gedirəm zada romaya, senat blue card deyə birşey çıxardıb lotereya kimidir mən də qoşulmuşdum və qazanmışam, ora gedib 5 il yaşayacam sonra bir roma vətəndaşı qıza kuni eləyərəm inşallah mənimlə evlənməyə razı olar və mən orda özümlə fəxr edərəm ki alban əkinçinin oğlu gəlib burda bu qədər uğur qazanmışam, zadəgan romanlıların götün yuyuram" yəni düz iki min il keçsə də burda demək olar alban qalmasa da buranın insanlarında bu şüur dəyişmədi. ona görə də bu ölkə bədbəxt ölkədir.