51. çox heyecanlı ve sevincliyem...bir o qeder de yorğun ve bitkin...nehayet 3 illik dissertasiya işimi tamamladım ve teslim etdim...tesadüf ele getirdi ki sözlüye de eyni dönemde yazmaya başladım...bir yandan elmi işimin mövzusu üzerine oxumalar, araşdırmalar aparır, bir yandan da bura bezi qeydler edirdim...bir ara serverle bağlı problem olanda bezi yazdıqlarım silinmişdi timidus meyus olmuşdu sağolsun...bir problem olmamışdı...

bu defe heqiqeten bitdi deyesen...heç uzağa getmeyek dünen bu saatlarda harıl-harıl mizanpaj, format falan üstünde işleyirdik elmi rehberimle birlikde...dünene qeder bitmeyecek deye düşünürdüm...indi tek bir isteyim var: bir müddet elmi işimle bağlı nese görmek, oxumaq ve düşünmek istemirem haqlı olaraq -*

elmi rehber demişken bir şeyi qeyd edim, dissertasiya işinin en önemli komponentlerinden biridi elmi rehber...bu kateqoriyaya giren insanların bir qismi dissertasiya işini oxumur, dissertantla maraqlanmır...ya da tam tersi öz sahesinde bilgisi eksik olduğundan istiqamet vere bilmir...seni buraxır taleyin eline... menim şansım oldu elmi rehberim...hem kommentariyaları ve obyektiv deyerlendirmelerile, hem de yanvardan etibaren her hefte yazdığım fesillerin ve alt başlıqları bir arada müzakire etmekle kontrollu bir şekilde bu çetin merheleni yürütdük bir arada...

bütün bu müsbet cehetlere baxmayaraq 3 il sözde çox asan seslenir...retrospektiv deyerlendirme aparıram indi yazarken özüm-özümle...defelerle ele olub ki, buraxmaq istemişem her şeyi...oxuyub araşdırmaq, bir şeylerin izini sürmek görece daha asandır...ama yazı merhelesi çox zorlayıcıdır...metn- text sözü latın dilinde "textere" felinden töreyib...hörmek, ilmek-ilmek toxumaq demekdi...gerek ele toxuyasan ki ilmekler bir-birine qarışmasın, ilmeyin ucu qaçmasın, naxışlar, bezekler, hörgüler, butalar yersiz ve eğreti durmasın, ne vaxtsa ilmeni pozub yeniden hörmek asan olsun...bütün bunlar elmi işine ne qeder vakıf olmağınla bağlıdı...mövzunu menimsemeyinle...dostlarım, tanışlarım mene yaxın olanlardan çox eşitmişdim bu merhelede insanın tek ve yalnız hiss etdiyini...gülüb keçmişdim...yaşayınca öyrenir insan...yaşadım ve öyrendim...

vicdan ezabını da dadır insan bu merhelede...tezinle elaqeli nese oxumadığın, uğraşmadığın her an o hiss senin beynini gemirir...en xoşbext anların zeher olur sene...xususen de sona doğru daha da intensivleşir o duygu...

sonlara doğru yaşadığım bir duyğunu xüsusi qeyd etmek isteyirem...paranoyanın üst hedde çatdığı o yadlaşma- "estrangement" duyğusu...ele bir an gelir ki, yazdıqlarının senin uydurmanmı, yoxsa heqiqet olduğunu qarışdırmağa başlayırsan..."göresen men bunu oxumuşam bir yerde, yoxsa bunu ele indice uydurdum" aşamasına gelende qorxmuşdum...her cümlemin geçerliliyini, gerçekliyini araşdırır ele yazırdım...sonra utana-utana bunu elmi rehberim ve digerlerine soruşanda normal bir hiss olduğunu demişdiler mene rahatlamışdım...yolun sonunda bele olurmuş meger...

azı 1 ildir bu meqamın xeyalını qurduqdan sonra 1 saatın içinde bitmesi çox qeribe gelir...son 1 ilde bütün bu olub-bitenin, hengamenin, bombaların, insan ölümlerinin, darbenin, ohalin, girdabın, boğucu ortamın bir sözle esl cehennemin ten ortasında oturub tez yazmaq çox çetin bir missiya idi...ele anlarda özünü, gördüyün işi sorgulayırsan...çaresiz hiss edirsen...cılız hiss edirsen...mene çox romantik bir duygu kimi gelir eslinde bele bir dünyada tez yazmaq...hem de sosial ve humanitar disiplinlerin birinde...bütün bu olumsuzluqlara baxmayaraq yene hipotezilerinle bağlı neyinse izine düşende, nese yeni bir ipucu tapanda ya da herhansa "chapter"i nece qurğulayacağını tapanda yaşanan o hissin, ardından o hissi başqalarıyla paylaşmaq isteyinin dadı başqadı...