19. etiraf edirem ki, 1-2 ay evvele qeder internetin dünyanın gelmiş-keçmiş en böyük icadı olduğunu düşünmüşem.
ilk defe 16 il evvel internete ilk defe girdiyim günden, süretin 128kb olduğu zamandan heyranam internete.
yadıma düşür ilk defe liseyin kantininde kantinçi qardaş demişdi. möhteşem bir şey olacaq internet.
tutaq ki, nese kimyevi bir reaksiya elemek isteyirsen. gireceksen internete bir nitrogen molekulu götüreceksen, 1 hidrogen molekulu götüreceksen. istenilen temperaturu ayarlayacaqsan. ve "nah" neticesi alacaqsan.

tebii ki, kantinçi bunu bütün semimiyyetiyle söyleyirdi. ama çıxan netice heqiqeten de manidar oldu.

hadisenin üstünden emelli bir vaxt keçib. dissertasiya yazdığım qısa bir periodu çıxsaq internetden elmi ve ülvi meqsedler üçün istifade etmedim heç.

eden birine de rast gelmedim. bizim kendde internet demek insanların pornuxaya baxıb wapchatlara girdiyi (sonralar whatsapla evez olundu), serial izlediyi, meyxanalara qulaq asdığı, facebookda zaman öldürdüyü virtual mekan demekdi.

girib uzun-uzadı belgesel izleyen, kitab oxuyan, elmini artıran insanları çox görmedim.

internetle keçirdiyim bu uzun müddetde ise internetin eslinde iddia edildiyi kimi böyük bir möcüze olmadığını ferq eledim.

gösteri peyğemberinde creedish mezhebinin serhedlerinden kenara çıxmış ekizlerden biri o birine anlatır.
dış dünya çok farklı. orda insanlar beraber yaşayamıyorlar. onun için yalnız yaşıyorlar. ama yalnız kalmaktan korktukları için de telefon diye bir şey icat etmişler. bunun sayesinde hem beraber yaşayamıyorlar, hem de yalnız kalmıyorlar.

defelerle toxunduğum mövzudu bu. kapitalizmin insanları yalnızlaşdırması. ama eyni zamanda yalnızlaşdırdığı insanlara özlerini yalnız hissetmesinler deye internet diye bir oyuncaq veribler. internetden qopmadığın sürece yalnız olmadığın illuziyası ile yaşa.

kapitalist sistemin bizi yalnızlaşdırması, ayrı-ayrı klublara soxması ve hamımıza "yanımızdakından daha yaxşısına layiqik" mesajı ötürmesi sonucunda sürekli bir tatminsizlik ile yaşayırıq.

işimizi sevmirik, daha yaxşısına layiq olduğumuzu düşünürük. ama daha yaxşı iş yoxdu.
danışdığımız insanları sevmirik. daha yaxşılarına layiq olduğumuzu düşünürük. ama daha yaxşıları ya yox, ya da onlar da özlerinden daha yaxşılarını axtarıllar.
axşam işden gelenden sonra tanışma sitelerinden mezelenmek üçün 1 gecelik adamlar axtarırıq. ve her 365 gece 1 ildi.
belece ömür keçir.

köçdüyüm ölkede en meşhur tanışlıq proqramını yükledim telefona. hardasa 1 il evvel. bele bir özellik var proqramda. yaxınımda olanları göster. bir neçe kilometr uzaqlıqda olan qızları gösterirdi. 2 ay sonra proqramı sildim. keçen hefte tekrar qurdum telefona gördüm eyni qızlar hele de ordadı ve her gün axşam onlayndılar.

bakıda müzmin bekar bir abla var. zaman zaman söhbet edirik. ona bu meseleni açdım. dedim ki, ay abla sen meni bu sirrden agah ele. bu nece olur axı. bu qızlar 1 ildi bu saytdadılar. er axtarıllar. bes bunları kimse sikmir?
abla öz şexsi tecrübesine dayanaraq mene bu sehrli cümleleri dedi: elbette ki, onların postayannı yoburları var. onlar o sayta fiziki ehtiyacları üçün girmirler. o ehtiyac senin kimi biri terefinden onsuz da ödenir. onlar öz heyatlarını qayğısız keçire bilecekleri potensial er axtarışındadılar. bele er olursa ne gözel, olmasa da bu heyatda heç ne itirmeden yollarına davam edirler.

internet budu. bize eslinde yalnız olmadığımız hissini aşılayan yalançı bir oyuncaq.

beşeriyyatın girdiyi bu deqradasiya yolundan bizi qurtara bilecek bir reseptim heyif ki yoxdu.
bir yerde oxumuşdum. deyir ki, tanrı bizi palçığın içine atdı ve kirlenmemeyi emr etdi.

her gün artan bu tecavüz hadiselerinde tek suçlular sadece tecavüz edenler deyiller deye düşünürem.
bir az da onlara başqa imkan buraxmayan toplumu, zamanın ruhunu, iqtisadi ve exlaqi sistemi de sorgulamalıyıq mence.