19. oğlan olsam da nədənsə uşaq vaxtı oyuncaqlarımın arasında maşınlardan əlavə kuklalar da olub.həm də həmişə oyuncaqlarımı sökməyi xoşlamışam.hər nəysə deməli uşaq olanda bir gün bütün qohumlarımız bizə qonaq gəlib, hamı xoşbəxt, hamı sevincli, hamı deyib gülür falan mən də həmişə olduğu kimi otaqda təkcə oturmuşam, əlimdə veşılkaynan oynuyuram.birdən veşlkanın o qarmaq kimi olan dəmir hissəsi qaşımnan gözümün arasındakı yerə ilişir o saat da çıxır əslində heç ağrıtmır da ama uşaq vaxtı həmişə ağlamağa bəhanə axtardığım üçün başladım gözümü əlimnən tutub möhkəm ağlamağa.bu moment nənəm səsimi eşidib gəlir başlıyır o da ağlıyıb qışqırmağa qonağları falan çağırmağa.qohumlar falan gəlir mən də iki əlimlə bir gözümü bağlıyıb o biriylə ağlıya-ağlıya baxıram ki qohumlar falan da ağlıyır, papam vapşe kövrək adamdı gedib girib başqa otağa qışqırır eliyir.ala mən də söhbəti tutmamışam hələ sonra uzandığım kravatdan durub görürəm ki yerdə kravatın yanında kuklamın çıxardığım gözü var. sən demə bunnar elə bilib ki yerdəki mənim gözümdü.mən də özüm də ağlıyıram deyə heç kimə başa sala bilmirəm ki heç nə yoxdu zad sora bibim ağlıya ağlıya gəlib qoy baxım zad deyib əlimi çəkəndə gördülər ki gözüm yerindədi.ala qonaqlar gedəndən sonra məni elə döydülər ki, o hissələr beynimnən silinib.