2. әsasәn iki növü olur. ya sosial olaraq aktiv olma qabiliyyәtinin azlığı, ya da sosial aktivasiyalara hәvәssizlik, biganәlik kimi. yuxarıdakı entry birinci hal üçün bir nümunәdi. asosiallığın ikinci növünü isә mәn yeniyetmәlik dövründә yaşamışam. әslindә bütün problem ünsiyyәt yetәrsizliyi deyil, ünsiyyәtә hәvәsimin olmaması idi. hәrdәn bütöv bir hәftәni boş-boş uzanıb tavana baxaraq keçirә bilәcәyimi düşünürdüm. insanlarla әlaqә saxlamaq ürәyimi bulandırırdı. qohumlar evә gәlәndә özümü otaga kilidlәyib çıxıb getmәlәrini gözlәyirdim. sinif yoldaşlarım zәng edib harasa görüşә çagırdıqda müxtәlif bәhanәlәrlә yola verirdim. insan içindә olmaq cәhәnnәm kimi gәlirdi. nәqliyyatdan istifadә etmәmәk üçün kilometrlәrlә yolu ayaqla gedәrdim. küçәdә gәzәrkәn kimsә mәnә nәsә soruşmasın deyә qulaqcıgla gәzәrdim. psixoloqlara görә belә hal yaş dövrü ilә әlaqәdar hormonal pozulma ilә әlaqәli imiş. universitetә başladıqdan sonra bütün bu hallardan qurtuldum, nәhayәt.