146. insanın yaşadıqları yaşadığına dəymir bəzən. sanki müəyyən vaxt intervalında yaşanan hər şey qum saatından keçib qurtarır və sonra da geriyə baxırsan ki, heç nə qalmayıb. sənə vaxtı ilə doğma gələn hər şey bir göz qırpımında yad olub gedib. gözünü açıb sual verirsən ki, nə baş verdi belə ?! nə oldu bu qədər şeyə ?! unuduldu? yox əlbəttə bu sualı özünə verirsənsə heç nə unudulmayıb. unudulan insan olmur, elə həmçinin yaşanan xatirələr də. unudulan sadəcə zamandır. zamanın axarını ritmini unutmusan xəbərin yoxdu. sonda isə oyanırsan ki, qulağında bir hüznlü musiqi ilə slow motion hər şey gözünün qabağından keçir gedir. sən isə qıraqdan tamaşaçı rolunu oynuyursan.