2. bir bob dylan şahəsəri. 1964də qələmə alınıb bəstələnib.işin qəribə tərəfi the byrdsbob dylandan əvvəl səsləndirib. byrds versiyası da pis deyil.amma öz dilindən dinləməyin hissiyyat olaraq ayrı bir ləzzəti var.

hər bir mahnıya qulaq asarkən bir xəyali aləm qurur insan * ya da ən azından mən elə edirəm və hekayə orada baş verir.bu sözlərin hekayəsi isə şəhərin küçələrində yazılır xəyalımda. dinlədiyimdə bob dylanı gecə küçədə gəzərkən təsəvvür edirəm. zamanı və insanın fizioloji tələblərini rədd etməyə çalışır, yorğunluğu onu təəccübləndirir və səhərin açılmasını istəmir. bu mahnını yazabiləcək qədər dərin duyğular içərisindədir. mahnının sözlərini keçirir ağlından, dəyişir, qəlibləndirir. istədiyi kimi alınmır və özünə bir ilham mənbəyi axtarır. şəhərə baxır-binalara, qədim tikililərə və bunların xəyal qurmaq üçün çox ölü olduğunu düşünür. və tam da bu an "tambourine man"ə rastlayır. burada "tambourine man"in kim və yaxud da nə olduğunun heç bir əhəmiyyəti yoxdur. o bir drug dealer də ola bilər, əsl qaval ifaçısı da.hələ də təsirini göstərməyən lsd'dir bəlkə də. bəlkə də bunlardan tamamilə fərqli bir şey. mənim təsəvvürümdə isə qanına qarışmaqda olan lsd’dir bu.belə düşündükdə sözlər daha anlaşılan olur. bütün daşlar yerinə oturur sanki.
beynindən onu bir səyahətə çıxarmasını istəyir sehirli bir gəmidə.yorğundur. amma istənilən yerə getməyə ya da məhv olmağa hazırdır.lsd yavaş yavaş təsirini göstərir, səyahət başlayır və geri qalan sözlər yazılır.ngördüyü günəş də, səma da,eşitdiyi səslər də,nküçənin ortasındakı dəniz də və həmin klon da, o küləkli sahil və oradakı ağaclar da sadəcə halüsinasiyadır artıq. və o beyninin onun üçün yaratdığı bu dünyanın içində sıxışıb qalmaq istəyir əbədiyyən zamanın ağrılarından, real həyatdan çox uzaqda.ən azından bir günlük sabaha qədər bu günü unutmaq istəyir.