*haşiyə: entrinin bu yerində Arvo Pärt - " The Deer's Cry" açıram
(youtube: 
)
, çünki musiqinin təkanı olmasa heç cür fikrimi, ifadəmi cəmləyə bilməyəcəm. gündəlik dialoqlarda, hərəkətlərdə belə vəziyyətə uyğun musiqilər dolaşır şüurumun fonunda.)onu deyirdim e, 13 gün əvvəl oğlum doğuldu. təzə bir adam. mənim iştirakımla, istəyimlə və müşayiətimlə yarandı. dəhşət bir şeydi. tam dərk edə bilmədiyim qədər böyükdü.
adını zəki qoyduq. demirkubuza görə. həm də mənası yaxşıdı deyə. nəticədə, uşaq bu adla böyüyəcək, özünü o mənada görəcək.
güclənmiş hiss edirəm özümü. dost-tanışın əvvəlki "statusumda" göstərdikləri münasibətin hələ də eyni olması qəribə gəlir. elə bilirəm onlar da bu təzə adamın mövcudluğuna uyğun davranmalıdırlar. açığı, bu barədə bir az narazıyam -*
məsuliyyət depressiyasına düşəcəyimi zənn edirdim, amma olmadı. çox şirin və motivasiyalı məsuliyyətdir bu. təzə adam hər gün dəyişir. arada mənə oxşayır, sonra yenə dəyişir. məni də sürüyüb aparır öz sürətində. instinktiv missiyamı tamamlamağım aydınlıq gətirir elə bil. hələlik gələcəyini filan-düşünmürəm. onsuz da bu həyəcan bəsimdi. o da sonraya qalsın.
uzun sözün qısası, ata olmaq əvəzsiz şeydi. min dəfə oxumaqdan, danışmaqdansa yaşayın, görün. yaşamaqdan qorxmayın.
indi oyanıb, narahatdı. gedim pampersinə baxım görüm batırmayıb ki