29. həyat oyunu'na 1-0 geridə başlamaqdır. bir oğlanın başına gələ biləcək ən böyük şanssızlıqlardan biridir. özümdən bilirəm, ciddiyə alınmamağa; gülüş obyekti olmağa; sevgisiz qalmağa; asosiallığa; sındırılmış özgüvənə səbəb olur.
sosial fobiya'nın əsas səbəblərindən biri də məhz çirkin olmaqdır. məs: hərhansı tanımadığım bir yerə gedəndə, ünsiyyətə girəndə ağlıma çirkin olduğum reallığı gəlir və buna görə də kəskin şəkildə həyəcanlanıram. deyəcəyim söz yadımdan çıxır, dilim topuq atır və bu da təbii ki, nüfuzuma zərbə vurur, ciddiyətimi yox edir. hətta qohumlar arasında belə məni ciddi olaraq qəbul etmirlər, yola verirlər. məhz bunlar da sosial fobiya'ya, şəxsiyyət böhranı'na səbəb olur.

özümdən misal verəcəm:
hərdən bakı'nın mərkəzinə gedəndə bulvar'da gəzişən sevimli cütlüklər görürəm. bir-birlərinə necə sevgi ilə baxdıqlarını görürəm ki, bu da məni pis hiss etdirir. ağlıma gəlir ki, mənə heç vaxt kimsə belə sevgi ilə baxmayacaq... çünki sevgini pul ilə satın almaq olmur.
ictimai nəqliyyatı heç sevmirəm, insanların qəribə baxışlarına məruz qalıram. bilirəm, qəribə görünürəm, çirkin sifətim; böyük burnum; bərbad geyim tərzim var. həmin baxışlar da məni kəskin şəkildə narahat edir, sıxılıram, özümü görməyə gözüm qalmır.
heç məcburən tanış olmağa çalıştığınız bir insanın "bu nədi ala" deyər kimi gülümsəməsinə məruz qalmısınız? həmin an insanın içində olan bütün hər şey darmadağın olur. ümidin puç olur.
çoxları deyir, xarici görünüş önəmli deyil əsas olan daxili gözəllikdir. bu səhvdir. insanlar xarici görünüşü bərbad olan birinin əsla daxilini öyrənmək istəməz. belə deyim, birisi ilə danışmağa başlamazdan əvvəl o sizin sadəcə xarici görünüşünüzü görür. bəlkə də sizin yüksək dünyagörüşünüz var amma çirkin olsanız onu göstərmək üçün fürsətiniz olmayacaqdır.

banka gedirdim bir gün məcburən. yaxınlaşdım xidmət göstərən gözəl bir xanıma, salam verdikdən sonra göstərilməsi lazım olan xidməti deyirdim amma xanımın alçaldıcı gülümsəməsinə şahid oldum. mənə qulaq asırmış kimi davranırdı amma üzündə "bu nədi ala?!" deyər kimi bir gülümsəmə var idi. həmin an özümü bir şey olmamış kimi aparmağa çalışdımsa da içimdə sanki hər şey qırıldı, boğazım düyünləndi. onsuz xanım da məni ciddiyə almadı, həmin əməliyyatın bugün aparılmayacağını deyərək məni yola verdi.

sadəcə tanımadığım insanlar yox eyni zamanda tanışlarım da mənə gülür. məni görəndə alçaldıcı şəkildə gülümsəyirlər.

təkcə ictimai nəqliyyatda yox, eyni zamanda yolda gedərkən də insanların qəribə baxışlarına məruz qalıram. səbəbini yaxşı bilirəm, telefonumda bir dənə belə şəkli olmayan xarici görünüşümdür. o xarici görünüş ki, heç vaxt qaça bilməyəcəyim, hər gün aynada görəcəyim. bahalı bir maşına sahib belə olsam, içində yamaq kimi görünəcəyim xarici görünüşüm.

düzdü, daha pisləri var amma bu mənim vəziyyətimi yaxşılaşdırmır. şikayətlənmirəm, hannibal yaxşı deyib: "vəziyyətindən şikayətlənmə, əgər indiki vəziyyətdə olmasaydın daha pis vəziyyətdə olardın." dünya birliyi bu ədalətsizliyə hələ də dözür...