Əlimi qaldırmağı belə mənasız saymağa başladığım bir abu hava hökm sürür, indi. Günlər bir birini izləyir, hər yeni günə "bugün plandakı bu bu və bunu edəcəm" deyərək başlayıb, hər dəfə həmin planı yadına salıb özünə başqa şeylərlə məşğul olmağı rəva görməmək, lakin günün sonunda planın toxunulmamış qaldığı və digər məşğuliyyətlərdən də olduğunu görəndə daha böyük vicdan əzabı çəkmək. Sadəcə olaraq dünəni, srağagünü, ondan öncəki günü yenidən yaşayırsan. Dəhşətli vaxt itkisi isə dözülməz ağırlığı ilə ürəyinin başında yer edir, sözlük. Günlər gedir, sözlük, ömür gedir, xəyallar gedir, ümid gedir.
(youtube: 
)
)