23. yaş 8-9 civarı. heftelerdir her gece valideynlerimin dava-dalaş sesine oyanıb, qorxumdan sesimi çıxarda bilmediyim zamanların finalında yaşanan bir hadise, bir fraqment her ikisinden de nifret etmeme sebeb olur.
heftelerdir süren bu dava-dalaş dediyim kimi finala yaxınlaşırdı. resmi nikahları olmadığı üçün anam qonum-qonşudan imzalı bezi senedler topluyub mehkemeye vermişdi ayrılmaq üçün. normal bir şeydi. iki nefer bir-biri ile eyni evin içinde yaşaya bilmirse ayrılmaq en doğru ve en mentiqli qerardı.
doğru olmayan isti bir yay gününde baş verdi. hele ayrılmamışdılar, eyni evin içindeydik amma prosses başlamışdı. anamla mağazadan gelirdik. qaça-qaça önden girdim bloka. atam pillekanlarla aşağı enirdi. endi, qucaqladım, öpdü meni, başımı sığalladı cibinden çıxardıb 1 şirvan uzatdı. o yaşda tebii ki 1 şirvanı görende gözüm kelleme çıxdı. bu vaxt anam girdi bloka, liftin düymesini basdı, liftin qapısı açıldı ve "xxxxx, gel" dedi. atama el sallayıb lifte qaçdım. anam elimdeki pulu görüb hardan tapdığımı soruşdu. atamın verdiyini deyende sinir tepesine vurdu. ayağını liftin qapılarının bağlanmasını engellemek üçün ireli qoyub "qaytar özüne" dedi. üzgün bir şekilde pulu qaytarmağa getdim, atam "qalsın sende" dedi. anama döndüm "eger o pulu alsan bir de üzümü göre bilmezsen" dedi. 1 şirvanı qaytarıb qaça-qaça lifte mindim.
o an üzüldüyüm şey elden geden 1 şirvan idi. amma indi her defe o hadiseni xatırladıqca valideynlerime, esas da anama nifret edirem, 8-9 yaşında uşağı bele çetin bir seçimle üz-üze qoyduğu üçün. sonra atama nifret edirem, 15 ildi heç maraqlanmadığı üçün.
eger boşanmaq üzre olan birisinizse ve uşaqlarınız varsa o uşaqları düşünün. düşünün demekle boşanmayın demek istemirem, sadece çalışın bu boşanma prossesi uşaqların psixologiyasına neqativ tesir etmesin. ve uşaqlarınız heyatı boyunca ne anadan ne de atadan mehrum qalsın