5. kitabını oxumağa başlıyacağım möhtəşəm film. carl sagan sevən, sci-fi sevən biri bu filmi izləməyibsə, bir tərəfi həmişə əksik qalmış deməkdir. star wars kimi bir boka (yanlış anlaşılmasın, mənim üçün 5-ci və 3-cü epizodu çox-çox gözəldir) sci-fi deyən nəsil, bu filmə bok atırsa sikdir edilməlidir həyatından.

izlədiyim ən yavan, ən sadə sci-fi filmidir contact. hadisələr müəyyən bir məntiq əsasında baş verir, sonra məntiq əsasında davam edir və sonda da müəyyən məntiq əsasında seyircini fəlsəfi fikirlərlə yalnız buraxaraq öz missiyasını tamamlayır. əlbəttə, bunların yanı sıra bu film carl-a həsr olunmuşdur (baxma: for carl).

--spoiler--

keçək əsas məsələyə. yavan dedim bu film üçün. amma bu yaxşı mənadadır. indiki hollywood filmlərini izləyirsən, bir şaşırtmağa çalışması, mənasız son an aldatmacası, gözlənilməyən hadisələr və s. lakin bu film elə deyil, hə, təəccüblənirsən, düşünürsən, bəzi səhnələrdə heyrətini, simpatiyanı gizlədə bilmirsən, ancaq heç bir şəkildə hekayə davam etdiyi sırada "ehe, əslində elə deyil o" dedizdirmir sənə. səni alır başlanğıc nöqtədən daim yüksələrək ən zirvədə buraxır. filmin sonunu naməlum da buraxa bilərdilər. seyircilər 2-yə də bölünə bilərdi: "hacı, hamısı xəyalıydı jodie-nin, elə bir şey baş verməyib əslində" vs. "öz gözlərimizlə gördük, ellie də öz hislərindən əmindir, elmi olaraq yadplanetlilərin əsəridir, necə uğursuz ola bilər ki?". və əslində ən düzgün addım, izləyiciyə bir səhnə ilə, 18 saat qeydi davam etmiş xışıltıyla filmin sonunun cavabını verir, bununla da başqa şeyləri, daha vacib şeyləri düşündürtməyə vadar edir. film səni boş yerə yormur, düşündürtmür, yönləndirmir. bəzi hadisələr baş verir və sən onları izləyirsən.

filmin əvvəlində ellie-nin tanıdılmasıyla, onun necə böyüdüyünə şahid oluruq. əfsanə ayna səhnəsi də məhz bu filmdə qeyri-adi bir şeylər baş verəcəyindən xəbər verir. indi mən burda daha fərqli mövzulardan yaza bilərdim, ancaq film sanki sadəcə, bir məqsəd üçün çəkilmiş kimi gəlir mənə: inanc nədir? inanc hər hansı üstün bir varlığa inanmaqdırmı, öz ideyan uğrunda, öz doğruların uğrunda sonuna qədər mübarizə aparmaqdırmı, yoxsa məhz öz ideyalarından ötrü hər şeyi edə bilmə qabiliyyətidirmi?

filmdə ən gözəl səhnələrdən biri (ayna səhnəsi və ellie-nin şairə ehtiyac duyduğu qalaktika səhnəsi istisna olmaqla) ellie-nin konsul qabağında inancının sorğulanmasıdır. bax, hacı, səndən üstün bir varlıq var, adamlar o qədər aşıb ki, bizim kimi "qarışqalar"a bir şeylər öyrədərək təmasa keçməyə çalışırlar, sənsə, ümumi bir inancı sorğulayırsan. inan, əgər yadplanetlilər doğurdan bizlə əlaqəyə keçəsi olsaydı, onları maraqlandıracaq sonuncu şeylərdən biri inancımız olardı. lakin david drumlin-in dediyi kimi, ədalətli bir dünyada yaşamırıq.

digər bir gözəl səhnə isə, (ki məncə, bir fikir kinoteatra necə əks etdirilməlidir sualının ən gözəl cavablarından biridir) yadplanetliləri heç bir şəkildə göstərməyərək, onlar haqqında ən kiçik məlumat belə verməyərək, yadplanetlilər haqqında bizdə ümumi bir forma beynimizə həkk etməsidir. inanıram ki, 2017 amerikasında çəkilsəydi bu film, ellie ağzını ayıraraq vega səmalarında gəzərək gic-gic məxluqlarla söhbət edərdi və ya onların super texlonojik alətlərindən necə istifadə edərək ellie-nin beyninə girdiyini izləyərdik. lakin film burda radikal bir qərar alır. ellie yadplanetlilərlə atası və uşaqkən çəkdiyi şəkilin keçdiyi yerdə əlaqə qurur. izləyici yadplanetlilərin nə dərəcədə güclü olduğu, texnologiyalarının nə qədər irəli səviyyədə olduğunu izləyicinin xəyal gücünə buraxır. film xəyal etməyimizi istəyir. ona görə kitab kimi bir filmdir deyirəm bu film üçün. daha çox şey yazaram bu film barədə, ancaq sözlüyün serveri köçər* glş

--spoiler--

son bir sözlə bitirmək istəyirəm bu entry-ni. əgər kainatda təkiksə, bu çox böyük bir israf olduğu mənasına gəlir. tanrı israfı sevməz. hadi müsülmanlar, şimdi de siz açıklayın.* glş