34. suriyanın kobane şəhərinə işid-in girməsiylə orada yaşayan ailələrdən türkiyəyə qaçmaq məcburiyyətində qalanlar haqqında çəkilmiş bir sənədli filmə baxmışdım. əsasən uşaqların üzərindəki təsirləri və onların düşüncələri üzərində dayanmışdılar. atası, qohumları, ilk müəllimləri öldürülən uşaqlar vardı, onlar üçün, şəhərləri, həmişə oynadıqları təpə üçün nə qədər darıxdıqlarından danışırdılar. aralarında bir oğlan uşağı var idi, altıncı sinifə qədər birlikdə oxuduğu ən yaxın dostunu öldürdüklərini söyləyirdi və bir cümləsi elə bir qəlbimə toxunmuşdu ki, heç vaxt yadımdan çıxmır "onun kimi bir dost görülməmişdir." demişdi. və mən necəsə bir şəkildə bilirəm, bundan sonrakı həyatında da elə bir dostla rastlaşmayacaq.