13. özüm lap kiçik yaşlarımdan bunu etdiyim üçün normal qəbul edirdim. bir neçə il bundan əvvəl öyrənmişəm ki, heç də hərkəs öz-özünə danışmırmış. evdə tək olanda yüksək səslə dayanmadan danışıram, evdə kimsə olanda otaqda səssiz danışmağa çalışıram. ən pisi isə, ətrafım insanla dolu olur, onlar nəsə danışırlar və elə bilirlər mən də onları dinləyirəm. əslində, yenə içimdə özümlə danışıram. balaca olanda tək oynayırdım həmişə. elə o vaxtdan yapışıb qalıb yaxama. tərgidə bilmirəm. əslində, tərgitmək də istəmirəm. başqa kim məni bu qədər yaxşı başa düşər ki? kimə hərşeyimi açıb danışa bilərəm? hərdən özümü qucaqlayıb, başıma sığal da çəkirəm. canım mən.