812. deyəsən bura ilk dəfədir ki, bir etiraf yazıram. nəysə, uzun illərdir ki, özümdə kəşf etdiyim, amma son 2-3 ildə tez-tez özünü biruzə verən bir xüsusiyyət var məndə: mən dost sevən adam deyilmişəm. ancaq yaxşı günün dostuyam, gedib yeyib-içim, deyib-gülüm, gəzim, amma kimsə mənə öz problemindən danışanda təmiz qanım qaralır. kimsə məndən kömək istəyəndə elə bil, başıma qaynar su tökürlər, həmin an o insanın yox olmasını istəyirəm. kiməsə kömək etmək mənə zövq verən şeylərdəndir, amma kiminsə dərdini danışıb üstündən də kömək istəməsi məni çox narahat edir. elə bilirəm ki, qarşımdakı insan üstündəki bütün yükü mənim çiyinlərimə qoymağa çalışır. deyəsən bu özümdə bu şeylərin olmaması ilə əlaqədardır, heç kimdən kömək istəmirəm, heç kimə dərdimi danışmıram. mənim ya ciddi dərdim yoxdur, ya da çox qayğısız insanam. deyəsən hər ikisi.
nəysə, pis gün dostu olmaq mənlik deyil. sosial həyatımla bağlı optimist insan olduğum üçün bacardığım qədər mənfi şeylərdən qaçıram, özümlə əlaqədar olmayan məsələlərdə məsuliyyət götürməkdən qaçıram.