5. jean-dominique bauby adlı elle jurnalının baş redaktorunun başına gələnlərdən bəhs edən avtobioqrafik kitabdır. kitabı gözüylə hərflərə işarə edərək yazdırıb. türkçə versiyaslnda tərcüməçinin belə bir notu var ki, tərcümə etmək istəmədim, olduğu kimi yazıram.
''kitabı okurken küçük yaşam simgelerinin, nefes alabilmenin, sevdiğinize dokunabilmenin ya da patates kızartması yiyebilmenin önemi gelecek aklımıza.''
eyniadlı filmi də var. filmi də kitabı qədər təsirlidir.
deməli bu jean-do(belə səslənirdilər) beyin qanaması keçirir. 2-3 həftə komada qalandan sonra ayılır amma sadəcə sol gözü işləyir. bütün bədəni iflicdi, danışa da bilmir. və bütün film də onun gözündən və iç səsiylə verilir. sağ gözünün tikilməsini belə gözündən verirlər. yəni bir növ özünüzü jean-donun yerində hiss edirsiz. film boyu o əziyyətləri, o vicdan əzablarını, o ağrıları mən də çəkdim demək olar. bütün peşmanlıqlar, xırda detallar..
şansınız varkən fürsətləri dəyəndirməliyik.
bizi sevən/sevdiyimiz insanları incitməməyin vacibliyini dərk etdirir.
jean-donun necə peşman olduğunu, hətta kiçik şeylərin belə necə önəmli dəyərə sahib olduğunu yaxşı izah edir.
özünün isə dediyi kimi, özü skafandrın içinə həbs olsa da, ruhu kəpənək kimi azaddır. özü haqqında ən yaddaqalan və vurucu sözlər:
bu gün artıq bütün varlığımın əldən qaçırtdıqlarımdan ibarət olduğunu hiss edirəm. sevə bilmədiyim qadınlar, yaxalaya bilmədiyim fürsətlər, əldən qaçırdığım fürsətlər, məqsədsizcə qaçıb getməsinə icazə verdiyim xoşbəxtliklər.
nəticəsini əvvəlcədən bildiyim amma qazana bilmədiyim bir yarış. koram yoxsa kar? ya da əsl özüçü tapmaq üçün fəlakət lazım idi?"

niyə, nə uğrunda və nə üçün yaşıyırıq? deyə düşündürür. hərəkət etməyimizin belə necə böyük bir fürsət olduğunun fərqində olmalıyıq.
izləyin, izlətdirin.