815. çıxacağdım tam sözlükdən, içimi döküm elə gedim dedim.


özümnən bacarmamağa başlamışam sözlük. hər şeyi ciddiyə almaqdan, belə saf olmaqdan da bezmişəm. tez aldanıram, "hər kəs mənim kimidir" deyə-deyə içimdə özümə qarşı bir pox quyusu qazıram. hər kəslə dalaşmağa meyillənmişəm. birinə hirsləndim mi hirsimi hansısa əşyadan çıxmaq cəhənnəm, bir canlıdan - insandan çıxacaq qədər qəddarlığ duyğusu baş qaldırır içimdə.


yalnızlıq hiss edirəm sözlük. sanki yanımda olan 3-5 adam da gedəcəkmiş kimi hiss edirəm. kiminsə əlindən tutub "qal" deməyi də özümə sığışdıra bilmirəm.


emosialarımı gizlədə bilmirəm. zəif adam olmağımdan dolayı deyil ama. insanları ən az özüm qədər güclü bilib onların zəifliyini görməkdir mənim zəifliyim.


yaxşı deyiləm deyəsən, sözlük. nəyi niyə yazdığımı, niyə bu entryə başlayıb fikrimi bölüşdüyümü, etiraf etdiyimi də anlamadım , insanların məni anlamadığı kimi...