817. ilk dəfədi ki, etiraf edirəm. doğurdan anonimlik qorunduğu üçün belə rahat yaza bilirəm bura. deməli, 2 il əvvəl eyni sinifdə oxuduğum bir sinif yoldaşım mənə yaxınlaşıb dostunun məni sevdiyini dedi. qəribə oldum. əvvəlcə inanmadım təbiki, sonradan hərəkətləri, danığı hərşeyi təsdiqlədi. başa düşmüşdüm hərşeyi. ama mən şans vermədim ona, niyəsini məndə bilmirəm. qorxmuşdum yəgin ona görə.bir il keçdi. sentyabr ayı idi və mən tətil boyu ancağ onu fikirləşirdim. sonradan qəbullandım ki, sevirəm məndə. ama yenə heçkimə demədim, çünki bəlkə indi sevmir deyə düşündüm. nəysə, məktəb uşağlarını bilirərsizdə hər dəfə bir oturanda, danışanda, dərsə bir gələndə flan utandırardılar adamı. dekabr ayıydı. artığ tək biz yox, bütün sinif bilirdiki, bir-birimizi sevirik. ama heç birimiz ilk addım atıb üzə demədik. beləcə vaxt yenə keçdi. tam sevgili deyildik, yəni adını qoymamışdıq hələ. sinifə təzə bir qız gəlmişdi. təxminən fevral aylarının axırları olardı. elə nə oldusa o gələndən sonra oldu. hiss eliyirdim ki, qız nəsə yaxınlığ eliyirdi onunla. oda geri çəkilmirdi, biryerdə oturmalar, deyib-gülmələr, bir gedib-gəlmələr, istər-istəməz pis olurdum. elə bilirdim ki, unutdu məni, sevmir daha. nəsə mən artığ uzağlaşırdım ondan, çünki qızın özü deməsədə onu sevdiyini bilirdim. sonra yalandan başqasını çıxardım ortaya. halbuki elə birisi yoxuydu. çox keçmədi, may ayında sevgili oldular, gözümün qarşısında danışırdılar hərşeyi. təzə dərs ili başladı, bu il müəllimə parta yoldaşı elədi bizi. o qədər istəyərdim hərşeyi əvvəldən sona kimi danışmağ ona. ama cəsarət eliyə bilmirəm. hal-hazırda yaxın dostuq, qızlada dostam. düşmənçilik sevmirəm. indi sevmirəm onu, ama məni ona bağlayan nəsə var sanki, sevgi deyil, tam fərqli birşeydi. itirməkdən qorxuram onu, niyə hərşey belə oldu onuda bilmirəm. bax belə şeylərdən sonra sevə bilmirəm, inana bilmirəm heçkimə.