15. azərbaycanlı valideynlərin diksindiyi söz. ən azından mənim valideynlərimin.
bu barədə hansl başlığa yazım deyə tərəddüt etdim. sol framedə görüb yazmağa qərar verdim.

anama "sevgilim var" deyəndə "başın xarabdır?! sevgiliylə ancaq yatırlar, əxlaqsız sözdü! gicləmə! heç kəsə demə sevgilim var" dedi. istədiyim var desəm daha "tərbiyəli" olarmışam.
wtf? deyə qalıb baxdım bir müddət mat-məəttəl.

sevməkdən, sevgilidən orta yaşlı nəsil qorxur. çünki onlara bu öyrədilməyib. sevilməyiblər, sevməyiblər, dədə baba qaydasıyla yeniyetməliyə yeni girdiyi an götürüb tez evləndiriblər qıt dünya görüşü ilə. sonra da evə məhkum olublar ömür boyu. "uşaqların anası"ndan artığı olmayıblar. ərlə ancaq uşaqlar və ev problemləri barədə danışıblar.

kişilər isə əyləncəli qadınlarla sevgili olublar, əyləniblər, hər söhbəti ediblər, hətta seviblər. onları doğurdan seviblər. çünki o qadınlar da özlərini sevdirməyi bacarıblar. neçə kitab və filmdə belə eşqlər barədə oxuyub, izləmişik. o qadınlar ən unudulmaz olublar.
niyəysə bu kişilər həm də bu qadınlardan qorxublar. öz uşaqlarının analarını sevgili kimi görə bilmirlər, çünki cəsur və azad qadınlar bu kişiləri dizə gətirmişdilər, qulları halına salmışdılar, ürəkləri istəyənlə də danışırdılar rahatca. həm də sadiq olublar amma. yadıma niyəysə təhminə filmi düşdü. indi dediyim kimi, zaur təhminəylə sevgili idi, amma cəsarəti çatmırdı onu ömür gün yoldaşı eləsin. fira da məlumunuzdu necə sakit və "uşaqların anası" olacaq qədər "ev qızı" idi.

nə yaxşı ki, belə düşünən insanlar getdikcə azalır. artıq çəkinmirlər sevgili olmaqdan, bir az ucuzlaşdırsalar da bu anlayışı, hələ də sovet filmlərindəki kimi içdən sevgililər qalıb yaxşı ki.
amma sevgilim var deyə bilmək üçün qabağına çıxanla sevgili olanlar barədə uzun uzadı da yazmaq olar. bunu unudub gəlin bu gün də yaxşı şeylər barədə danışaq..