1. o gün təsadüfən ictimai tv-də ilanlar haqqında verlişə rast gəlməyimdən sonra idrak etdiyim xəstəlik. deməli, proqram ilanlar haqqındadır. ilanlar bir canlı növüdürlər və təbiətdə balansın qorunması baxımından yaxşı və pis tərəfləri var. amma, proqramın qonaqları ilanları elə tərifləyirlər, elə tərfiləyirlər, sanki 2008-ci il dünya iqtisadi böhranını ilanlar həll ediblər. tərifləmək var tərifləmək var. belə yüngülvari bir şey olsa burda haqqında başlıq açmaram. amma, dəhşətli şəkildə tərifləyirlər. ilanlar çox yaxşı heyvanlardılar... onlar olmasa biz neylərdik... bizim ilanlar çox səmimidirlər... onlara dəyməsən onlar da sənə dəyməyəcəyinə zəmanət verirəm... su içəni vurmurlar... imam yandıran deyillər... və sair və ilaxır.
bizim tarixə baxsanız eyni şeyi insanlar haqqında da edirlər. şah ismayıl bakı əhalisinin kökünü kəsirdi az qala. onu da tərifləyirik. rəsulzadəni də tərifləyirik. ona şarlatan deyən səməd vurğunu da tərifləyirik. hüseyn cavidi, müşfiqi də tərifləyirik. onların ölümündə iştirak etmiş bağırovu da tərifləyirik. kommunist süleyman rüstəmi də tərifləyirik. milliyətçi xəlil rzanı da tərifləyirik. elçibəyi də tərifləyirik. heydər əliyevi də tərifləyirik. hamını, hamını tərifləyirik. sanki bizim tariximizdə kim varsa hamısı yaxşıdır. bizimdirsə yaxşı olmalıdır. bizim olanları bəyənməyənlər pisdirlər. burada tarixdən silməyi nəzərdə tutmuram. məsələn, almanlar da hitleri tarixlərindən silmirlər. ancaq, onunla fəxr də etmirlər. bizdə elə deyil. milyonlarla günahsız insanın qanı əllərində olsa da fərq etmir. bizimdirsə yaxşıdır. kiməsə pis deyildiyini heç vaxt eşitmirik. ən pis halda da "o haqq dünyasındadı, biz nahaq. hər şeyi allah bilər" deyib yola veririk. bu yəqin ki, sosioloji bir şeydi. tariximiz o qədər kasaddır ki, üç-beş nəfəri də ordan çıxarsan ümumiyyətlə heç kim qalmayacaq. sanki, ona görə də yaxşı-pis bütün şəxsiyyətlərdən inamla yapışırıq. hamısının yaxşı olduğuna inandırmağa çalışırıq özümüzü. bunun başqa bir açıqlaması ola bilməz.