6. noyabrın ikisində izləyə biləcəyimiz freddie mercury ya da queen biyoqrafiya filmi. haqqında bir çox maraq doğuran məsələlər var. məsələn, live aid konsertində bitdiyini deyirlər filmin. sanki zirvədə qoyulmuş kimi. və ya bir queen bioqrafiya filmi olacaqsa, qrupun freddie-nin yoxluğundan sonra, necə hər şeylə bacardığından bəhs edəcəkmiş yarısından o yana. (özümü öldürüb, qanımı üstlərinə tökərəm elə bir şey olsa) bir də hamının ən maraqlı gözlədiyi (bax: smh)

freddie-nin o məşhur orientasiyasını necə göstərdikləridir. mary austin ilə hetero yoxsa piano başındakı o tough looking dude ilə gay? (kişi istədiyi adamla istədiyi şeyi edirdi, bunu niyə dərd edirlər, anlamıram. kimə nə? açıq-aydın ortdadadır axı hər şey, azca diqqət edən hər kəs görə bilər ki, iki cinsə də var idi marağı. hə, nolsun?)

bir digər narahatlığım isə rami malek-in gözləridir. heç oxşamır freddie-nin qəşəng gözlərinə və bu məni film uzunu narahat edəcək böyük ehtimalla.
filmin müddətinin mövzuya nisbətdə çox qısa olması da marağımıza səbəb olur. lakin mənim ən çox öyrənmək istədiyim şey john deacon-un film haqqında nə fikirləşdiyidir. digər üzvlərdən fərqli bir tutumu olduğunu elə qəşəng bilirəm kii. filmə baxdıqdan sonra bir edit ilə rəyimi də demək istəyərəm. ölməsəm, qalsam.

edit: ölmədim, qaldım. filmin əli-ayağı "we will rock you" və xəstəlik haqqındakı zaman xətası, rami malek-in (rəngli?) gözləri, senzura yemiş kimi gələn əyləncə həyatı xaricində çox düzgün idi. bütün bunlara baxmayaraq əslində, qram məyus etmədi məni. gözləntilərim də allah qatında deyildi, yəqin ona görədir. rami malek də ki, hamının onun edəcəyini fikirləşdiyindən də üstündə bir rol nümayiş etdirib. oscar üçün qollarını çırmalayıb dirsəklərinə qədər və əlbəttə, haqqı da olar. çünki bu bir-iki kişini öpməkdən daha çox əziyyətə başa gələn bir uğurdur.

filmdə queen-in ilk dövrləri və uğura gedən o elə də cah-cəlallı olmayan illər sürətləndirilmiş, tələsdirilmiş kimi gəldisə də, belə olması daha yaxşı idi, məncə.

--spoiler--


filmin live aid ilə bitməsi fikri də əvvəl xoş gəlməmişdi, amma son nəfəsini verdiyi vaxtlarınadək çox biabırçı bir şəkildə davam etməməsi elə ən yaxşısı olub. çünki o anlardan dram əldə etmək istismar olardı həm izləyiciyə həm də həyat hekayəsinə.


--spoiler--
bir səhnədə (ən kiçik otağı ki, ona verirlər) john deacon-ın qrupun ən az dəyər görən üzvü olduğunun fikrinə yenə düşdüm. çünki sönük, ciddi bir obraz idi, hə, amma bunun belə olmağı xoşuma gəlmir ki, az qiymət görür. kaş, film haqqında bir müsahibə filan da versəydi. qızların çox xoşladığı, sevimli, sarışın, gənc roger ya da iradəli və xarakterli bir brian olmaya bilər, amma hətta onlardan daha keyfiyyətli biriydi, məncə.
freddie-nin isə uğursuz dostlarından sonra, həqiqi sevgi və dostluqdan payını almağı, əlbəttə, jim hutton detalı çox rahatlaşdırıcı idi. aktyor da çox bənzəyirdi, bu hər nə qədər elə bir dəyərləndirmə kriteriyası sayılmamalı olsa da.
və ən əsası, film bitəndə ki, "don't stop me now" çalındı... yenə o sonuna doğru freddie get-gedə uzaqlaşırmış kimi olan səsi eşitmək daha kədərli göründü bu dəfə. bitəndə yerimdən qalxdım, ikicə addım getdim, sonra təzədən geri qayıdıb, bir oturacağa oturdum. yaxşı ki. çünki ən sonda "show must go on" da çalınır və ardından, həqiqətən, bitir. elə queen də, freddie də, bohemian rhapsody də. bir aydır məni özümdən alan heyranlıq hissim istədiyini alıb, son nöqtəsinə çatdı. qulağa çatan bir neçə insan dialoqu və film haqqında danışa biləcək kimsəni tapmamağın adamı içinə saldığı boşluq hissiylə digər seansın izləyiciləri içərini doldurana qədər orada qaldım, amma boşluğu ən qorxunc edən odur ki, neçə vaxtdır bütün gözləntilərimi bu filmə həddindən artıq bağlamışdım. özümə yeni yaşama səbəbləri tapmalıyam. miley cyrus yeni albomu nə vaxt çıxarırdı?